Dag 54 - 56, Via Claudia Augusta

Ik loop langs de Via Claudia Augusta. Deze weg liet keizer Claudius Augustus al in het jaar 46 na Christus bouwen, vanaf Venetie, over de Reschen pas en de Fernpas, helemaal naar Mertingen/Donauwörth in Beieren, waar de Lech in de Donau stroomt. De weg was bedoeld om het Romeinse leger snel te kunnen verplaatsen, maar had ook een groot effect op de handel. Tot ver in de Middeleeuwen was dit een belangrijke hoofdroute, en de Duitse keizers reisden zo naar Rome. Ik pak de Via Claudia op in Landeck. De vorige dagen heb ik vanuit Lech eerst stroomopwaarts de Lech gevolgd, tot vrijwel z´n oorsprong bij de Flexenpas (1775 m). Aan de andere kant (na mijn autorit door de tunnel), in het dal,pak ik weer een andere rivier op: de Rosanna. Die volg ik lang, maar nustroomafwaarts; samen met de Trisanna wordt het de Sanna die bij Landeck in de Inn stroomt. Hier volg ik de Inn weer stroomopwaarts, langs de Via Claudia. De Inn is een ongelooflijk woeste, wild kolkende, schuimende rivier. De stroomsnelheid is enorm, ik schat op sommige stukken wel 25 km per uur. Ideaal voor raften zou je zeggen, maar ik zie er geen een! Misschien omdat je als je eenmaal in de boot zit er pas bij Innsbruck (100 - 200 (?) km verder) weer uit kan. Veel later en hoger kom ik toch 2 boten tegen.

Ik merkdat rivieren en hun loop een fascinerende invloed hebben op mijzelf, maar ook op de bewoners van de streek, hun leef- en handelspatronen, de contacten die ze maken. Ik vraag me af of de nauwe relaties tussen Oostenrijk en Oost-Europaniet voortkomen uit de ligging aan de Donau. Het was veel logischer contacten te hebben en handel te drijven met Boedapest aan de Donau en met de verdere landen tot de Zwarte Zee.

Ondertussen blijf ik de Inn stroomopwaarts volgen. Ik ontmoet een Duits stel uit Krefeld. Ze gaan op de fiets naar Rome. Vorig jaar naar Santiago de Compostella geweest, maar dit bevalt vanwege de rust beter. Daara een oud dametje; ze moet nog een goede conditie hebben, als je ziet hoe ze de mestvaalt verplaatst. Ze vraagt of ik mee wil helpen. Ze vind zichzelf eigenlijk te schmutzig voor een foto, maar het mag toch. Zwitserland doe ik ook nog heel even aan; ik kom Oostenrijk weer binnen via eenmiddeleeuws Zollstation, Altfinstermünz.Helemaal gereconstrueerd en nu wordt ernog steedsgerenoveerd. Ik spreek de opzichter; hij vertelt dat hij vorig jaar 46 Nederlandse Rome-wandelaars heeft geteld. Hij vraagt me waar ik vanmorgen ben gestart. Met enige schroom zeg ik: Pfunds, omdat ik onderweg 2 verbodsborden voor het oversteken van een steile bergbeek heb genegeerd. Maar hij vindt dat geen punt; zegt dat er nog een groepje wandelaars langs moet komen. Dat was kennelijk aangekondigd. Wel raad hij me aan om verderop de weg te volgen; er is teveel gevaar van vallende stenen en rotsblokken langs de Via Claudia door deregen.

Ik kom uiteindelijk in Nauders, een korte dag. Ik mag van Sonja van de receptie in het kantoor van het hotel internetten. Morgen steek ik de grens naar Italie over bij de Reschen pas.

Day 40 - 50, The body aches

The first 3 days were a disaster. I don´t know whathappened but I got terrible pains on the forward tendons of my rightleg. The pain increased and on day 43 I was a complete wreckage, happy to reach a guesthouse, but nearly unable to climb the stairs. I had to see a doctor. He immediately diagnosed that I had a serious tendonitis and I had to take a rest period because of overstressing my muscles. He treated the leg with acream and prescribed medicine. We discussed the situation: he knew that I was trying to reachRome but suggested to take as many days as necessary to be able to walk again. And: listen to your body, he said. So I stayed there, in Sigmaringen, a nice city in southern Germany, for a few days and took off again. I was very happy that it worked and that I was able to return to my pelgrimage effort and the pains slowly ceased. Currently, after 53 days, it seems to be oke.

So I slowly returned to walking and reached the south of Germany. Here, at the Bodensee, my daughter Stijn and brother in law Harry, joined me to walk with the three of us into the mountains of Austria.It turned out to be extremely nice weather, after so many weeks of bad and wet weather. We walked upwards along the Bregenzerach, a wild floating river in the beginning, because of the very heavy rainfall during the last months and a lot of snow in the winter. It gradually decreased in size to a small current. It is extremely nice to discover the changing landscape, coming from thelow areas at sea level up into the high mountains. We are the only tourists here, unbelievable, the season is startingin a few weeks. Villages are often deserted, but the few people remaining are prepared to help you. It is nice, sitting in the sun after a long day of walking, overlooking the mountains and drinking a Hefeweizen beer or a nice white whine out of the region. It is also clear to me that good health is important. and not just a phrase we are often using/writing during Christmas time. For my trip it is of paramount importance. Germany was superb. I am in Austria now. Soon Italy. I am about halfway.

Dag 51 - 53, Samen en weer alleen

Ik loop weer alleen en het regent. Vanmorgen om 7 uur zijn Stijn en Harry op de bus gestapt, na 5 dagen samen gewandeld te hebben. Ze hebben 3 uur nodig met bus en trein om weer bij de auto aan de Bodensee te komen. 5 minuten nadat ze weg zijn begint het te regenen en trek ik alleen de bergen in. Het is grauw; het is nu wel heel erg eenzaam in je eentje. Waar de bergen gisteren majestueus en prachtig waren ziet alles er nu somber en dreigend uit. Ik merk bij mezelf een diep ontzag voor de bergen. Het is genieten, maar altijd onvoorspelbaar en oppassen. Ik kom in een dorpje, Zürs, op 1750 m. Het is uitgestorven. Ik vind uiteindelijk 3 mensen die me helpen de route te bepalen. Van de Tourist Info in Lech had ik al begrepen dat ik na Zürs niet verder kon lopen: een tunnel en geen voetpad. Ik bespreek de alternatieven; de man stelt voor dat ik naar een hut op 2300 m moet lopen, maar dan moet ik nog verder naar 2700 m. Een van de vrouwen zegt dat dat veel te gevaarlijk is en er is teveel sneeuw daar. Door de tunnel kan ook al niet:: er is geen voetpadin de tunnel of langs de berg boven de tunnel. Veel te gevaarlijk om door de tunnel te lopen. Dan biedt de man aan om me door de tunnel te rijden met zijn auto, Hij is nog op kousevoeten. Door de nevel en mist rijden we naar en door de tunnel. Aan de andere kant, een paar kilometer verder, klaart het wat op en vervolg ik m´n weg. Laat in de middag kom ik in Flirsch aan.

De vorige dagen met Stijn en Harry waren fantastisch. We lopen het hele dal van de Bregenzerach stroomopwaartsnaar boven. De aanvankelijk woest stromende rivier wordt steeds kleiner om te eindigen in een forse beek. We komen op 1860 m hoogte en kijken het dal aan de andere kant in, waar de rivier de Lech stroomt en het dorpje Lech ligt. Een fantastisch gezicht, we zien het dal waar ik vandaag in verder zal trekken. Onderweg komen we nog plakkaten sneeuw tegen, maar voor het wandelen is dat geen probleem.

In Lech zijn we de enige ´toeristen´. We zijn deze 5 dagen überhaupt de enige toeristen in dit gebied. Lech, het ontzettend mondaine wintersportoord is verlaten. We slapen naast hotel Post, waar de koningin gewoonlijk komt. De pensionhoudster heeft nog samen met de kinderen gespeeld. Er is verder nauwelijks iets open. Bij de VVV nag ik op een computer in het kantoor de foto´s uploaden. Alles kan nu. Harry biedt het laatste diner aan: we eten kaasfondue bij Ambrosius en zien nog een stukje voetbal, maar ik weet niet meer wie tegen wie. Het was mooi, zo met z´n drieen.

Dag 48 - 50, Het grote werk

Op de tweede loopdag, samen met dochter Stijn en zwager Harry, is het meteen raak. We gaan van 500 meter hoogte naar 1200 meter en sommige stukken zijn zo stijl dat m´n hartslag naar 160 - 170 gaat. Hoewel ik vaag in de bergen loop is dit wel een bijzonder pittig heuveltje. We komen twee dames tegen die dalen; ze zeggen dat we de ´strenge´ route genomen hebben. Dat was ons ondertussen wel duidelijk geworden. Maar het weer is fantastisch, korte broek en shirt, en uiteindelijk komen we over prachtige alpenweiden. Aan de andere kant van de berg dalen we weer af naar 600 meter en zijn we in het dal van de Bregenzerach dat we de komende dagen stroomopwaarts zullen volgen. We komen in een fraaie Ferienwohnung met 2 slaapkamers, woonkamer, en badkamer gemaakt in een hele oude boerderij.De vrouw die verhuurt is aardig, brengt ons 3 biertjes en we drinken met z´n allen nog een schnaps als Wilkommen. Dat wilkommen in de bergen is echt fantastisch. Het weer knapt steeds verder op; het wordt helder en je ziet de toppen van 2500 mliggen. Voor het eten, op het pad naar het restaurant, hebben we nog een ontmoeting met een ree en een ringslang.

Op de eerste dag met ons drieen hebben we trouwens ook goed gelopen: meteen zo´n 27 - 28 km, terwijk ik me nog zo had voorgenomen een rustig dagje voor m´n gasten te creeren. We vertrokken met zware regen, maar elk kwartier kon er wel een kledingstuk uit zodat we tegen de lunch met korte broek en shirt liepen. Langs de Bodensee, over de grens naar Oostenrijk, Bregenz, en dan nog een stukje landinwaarts. Mijn been gedraagt zich voorbeeldig; ik heb geen of nauwelijks last, ik ben me bewust dat ik het rustig aan moet doen (bedankt overigens voor alle lieve zorgen en goederaad van iedereen op het reisblog). Ik zal m´n rust ook nemen.

Vandaag verder in het dal naar boven, langs een wild kolkende rivier. Ongelooflijke hoeveelheden water die naar beneden komen door de regenval van de afgelopen maand. We stoppen om 4 uur in Au, op 824 m hoogte.

Dag 46 - 47, 40 Dagen Duitsland

Na 40 dagen door Duitsland te zijn getrokken past wel een terugblik, een evaluatie. Duitsland is in een woord geweldig. De kwaliteit van het leven vind ik veel hoger dan in Nederland. Dat uit zich in allerlei dingen. De hotels/pensions zijn uitstekend, goede bedden, de bediening is voorkomend en vriendelijk. Het eten is goed (een beetje overdadig) en goedkoop. De mensen zijn ontzettend vriendelijk en behulpzaam. Ze hebben tijd voor jou en voor elkaar.

Eigenlijk is het opvallend en merkwaardig dat Duitsland zoveel jaren een negatieve klank had in Nederland: daar ga je niet heen met vakantie. Frankrijk moet het zijn. Maar volgens mij heeft Frankrijk het behoorlijk laten liggen qua hotels (doorgezakte bedden, ouderwets), prijs, vriendelijkheid en soms zelfs met eten. Daarnaast: ik wist het niet, maar de natuur in Duitsland is geweldig. Ik heb ongelooflijk genoten van de Eifel en de Rijngebieden. De E8 lopen en de Rheinhöhenweg: dan ervaar je dat fantastische gevoel dat ik heb ervaren op mijn tocht. Blij zijn dat je de R weer ziet!

Ik ben veel Duitsers tegengekomen die ook precies weten waarom het gaat: der Weg ist das Ziel, zeggen ze vaak. Ze kennen het boek van Hape Kerkeling: Ich bin dann mal weg. Dat beschrijft zijn voettocht naar Santiago de Compostella. Hij komt vaak op tv. Maar ze begrijpen ook de drijfveren, en dat had ik van de gemiddelde Duitser niet verwacht. Wel dus! Dit is wat me is opgevallen deze laatste weken; het is als een warm bad. Soms zijn er wel negatieve ervaringen, maar die vallen volledig in het niet. Maar: nu gaat het Oostenrijk in: iets conservatiever maar ook Schönheit und Sauberkeit und natürlich Dirndl Maedchen.

Vandaag zal mijn dochter Stijn komen, direct vanuit de nachtdienst uit het ziekenhuis in Groningen. Harrie, mijn zwager, zal haar vanmorgen oppikken en in een keer naar de Bodensee rijden, ik schat een kleine 1000 km. De komende 6 dagen lopen we dan samen de bergen in. Leuk natuurlijk om weer een stuk samen op te lopen.

Dag 44 - 45, Das Leben geniessen

Ik ben dolgelukkig dat ik weer kan lopen. Dat de pijn weg is, tenminste op deze eerste morgen na 2 dagen rust (te kort misschien Dick, Karin, Jan, maar ik wilde weer wat doen). Het regent hard, hoed op, regenjack en -broek aan, maar dat valt in het niet bij het weer op pad zijn. Ik probeer maar te kijken hoelang het gaat. Van de arts heb ik begrepen dat ik de zaak niet ´kapot´ kan lopen, maar ik moet wel luisteren naar het lichaam. Het is wel erg nat; ik loop uren door de plassen op een pad door de velden. Ik heb ook het gevoel dat de sfeer verandert in de dorpen, maar ik kan niet helemaal uitleggen hoe.

´s Avonds praat ik in Der Deutsche Kaiser in Pfullendorf met kelnerin Odetta. Ze is 17 jaar geleden uit Litouwen hier gekomen, verliefd op een Duitse man. Met hem heeft ze twee zonen gekregen. Veel mensen maken zich druk over kleine dingen; je moet het leven genieten, zegt ze. Ik vertel over een programma dat ik hoorde op de Duitse radio: de geinterviewde zei: 'wir putzen nur die Fassade blank. Het gaat allemaal om het uiterlijk; de belangrijke zaken komen niet aan bod'.Dan vertelt Odetta dat haar man 8 jaar geleden is overleden aan een hersentumor. Ze heeft hem die laatste maanden verzorgd. Ze bleef alleen achter met de twee kinderen; haar hele familie wasin Litouwen. Toen kreeg haar oudste zoon ook een hersentumor; d´r wereld stortte in, maar de zoon werd geopereerd en herstelde. Wel heeft hij nu epilepsie, maarmet medicijnen gaat het. Inmiddels heeft zeweer een vriend. Haar oudste zoon heeft heimwee naar z´n echte vader. Haar ogen schitteren als ze nog eens zegt: du musst das Leben geniessen.

Vandaag eigenlijk iets te lang gelopen, maar alle hotels waren vol en ik moest steeds verder. Ik voel m´n pezen, maar het gaat. Morgen iets minder.

Dag 43, Ruhetag (en?)

Het is tijdelijk even over. Gisteren wel m´n 43edagtour volbracht, maar ik kwam als wrak aan. De pezen aan de voorkant van mijn rechterbeen geven zo´n scherpe pijn dat lopen niet meer kan. Uiteindelijk een sportarts gevonden die direct constateerde dat ik een peesontsteking had door overbelasting. Hij gelastte rust; ik kreeg een verband met een bepaalde gel en medicijnen. Hij vroeg of ik door ´moest´ maar raadde me aanpas weer verder te wandelen wanneer het echt gaat.

Dat betekent dat ik dus een verplichte Ruhetag heb en misschien zelfs wel meer. Ik verken met de dame van de Tourist Information (die ook internet heeft en het wel gezellig vindt) de mogelijkheden van kortere dagtochten en de daarbij mogelijkeovernachtingsplaatsen. Voor een korte dagtocht hebben we nu een buishotel gevonden bij een camping: een rioolbuis van 1.70 m doorsnee ingericht om te overnachten. Dat lijkt me wel passend.

Sigmaringen ligt aan de Donau en heeft een prachtig slot, van het vorstenhuis Hohenzollern, een belangrijkvorstenhuis met veel belangrijke nazaten zoals de Duitse keizer Wilhelm I en diens zoon Wilhem II.Het isleuk om nu aan de Donau te zijn , die hier nog heel smal is, en dieeen stukje te volgen. Voorlopig is het echter rust, de niet ongezellige bezoekjes aan de VVV en de thee met Apfelstrudel in de Konditorei. En daarnaast natuurlijk alles wassen; er is geen wasserette dus alles in de wastafel. Daar is in ieder geval genoeg tijd voor.

Dag 41 - 42, Afzien

Dit is niet leuk. Het regent pijpestelen, de hele dag al. Ik zit in een bushokje om m'n broodjes nog enigszins droog te kunnen eten en om een beetje te rusten. Het enige gezelschap is van een soort Snoopy, die ook in het bushokje zit, achtergelaten door een kind. Dat vind ik nog wel komisch, verder is het een en al ellende. De afgelopen dagen deed de linkervoet het niet meer, een blauwe teen. Je gaat dan compenseren en dan wordt het alleen van kwaad tot erger. Nu heb ik een probleem met de rechtervoet, pijn aan de pezen aan de voorkant onder het scheenbeen. De pijn is zo fors en scherpdat het probleem links in het niet verzinkt. Ik begrijp niet waarom ik opeens zo'n last heb. Toch al zo'n 1000 km gelopen en eigenlijk ging alles goed. Misschiendat de grotere afstanden vande afgelopen dagen, tot zo´n 30 km, toch hun tol eisen, of het heeft te maken met het compenseren van de linkerpoot.

Het probleem komt ook doordat je door al die regen tijdens de rustperiodes niet meer even languit kan liggen om de benen te ontspannen; alles is zeiknat. De plassen staan op straat en in het veld. Uiteindelijk strompel ik volkomen kapot het Gasthaus in en lig twee uur op m´n bed.

De waard van het Gasthaus in Hettingen, Peter, heeft een stemband probleem. Hij zou niet in een koor passen. Maar verder is het een uitstekende en plezierige gastheer. Hij was eigenlijk schrijnwerker van beroep, en ontwierp en maakte de luiken voor de oude historische huizen in Tübingen. Dat ontwerpen doet hij nog, maar z´n zoons maken ze nu.Samen met zijn Siciliaanse vrouw Maria heeft hij vorig jaar dit Gasthaus overgenomen; tot groot genoegen van het dorp dat z´n enige kroeg al zag verdwijnen.De lokale brandweer komt vanavond bij elkaar. Eerst wat drinken, dan eten. Sommige vrouwen sluiten zich aan. Dan komt de harmonie in een optocht van de kerk naar de kroeg. Voor de deur stoppen ze, spelen de laatste maten en stromen vervolgens massaal de kroeg in, inclusiefde optocht. Het is het einde van de Maria mei-maand. Eigenlijk zou de harmonie van een kapelletje boven het dorp naar de kroeg lopen, maar de pastoor besloot vanwege het weer het parcours in te korten van de kerk naar de kroeg, 100 meter. Ik spreek de dirigent. Dit is de enige harmonie waar jong en oud, van 10 tot 65,zo harmonieus samengaan zegt hij. Ze treden op in de streek. De pastoor nodigt me uit om morgen m´n stempel te halen in een naburig dorp. Hij gaat binnenkort naar Rome, met 38 misdienaars van hier, maar in totaal gaan er tienduizenden 'minestranten' vanuit de hele wereld naar Rome. Eens in de vijf jaar. Bezoek aan de paus, de bisschop gaat ook mee. Met de achtergebleven leden van de harmonie drinken we nog een schnaps van het huis. Peter en Maria zijn hier gevierd.

Ik hoop dat het morgen beter gaat met de benen.