Dag 22-24, Boppard, 6 vrouwen en de was
Boppard is een leuk stadje, even onder Koblenz, op een plek waar de Rijn een grote lus maakt. Eigenlijk zijn er veel van dit soort stadjes, maar Boppard heeft voor mij wel een bijzondere betekenis. Ik heb hier als 17 jarige een aantal weken in de bouw gewerkt. Met zo'n 20 scholieren en studenten bouwden we, onder leiding van Duitse vaklieden, een aantal huizen voor Oostduitse vluchtelingen. De organisatie die dit regelde was de Internationale Bouworde, die ook elders in Europa projecten deed. Deze herinnering was natuurlijk al ver weggezakt toen ik het stadje binnenliep. Ik draalde op de markt bij een souvenirwinkel, en raakte aan de praat met de eigenaar, de heer Machhaus (een toepasselijke naam in hetverhaal). Ik vertelde hem dat ik hier zo'n 45 jaar geleden geweest was, en over de bouw van de huizen. Ja, dat kan, zei hij. Ik kan me dat nog precies herinneren. Het was de wijk Buchanau en jullie bouwden een Siedlung, Leiswiese, onder leiding van een pater. Der Speckpater noemden we hem. Waarom, vraag ik. Hij zorgde dat er geld voor de bouw binnenkwam en dat er echt gebouwd kon worden. Ik ben even oud als u, zegt hij; ik ben hier de oudste ondernemer; al meer dan 40 jaar. Maar u moet eens praten met m'n vriend de boekhandelaar bij het station. Die heeft een boek over deze periode.
Zo kom ik later bij z'n vriend, hij drijft al50 jaar de boekhandel. Hij laat me het boek zien met de oude foto's van Leiswiese en der Speckpater. Als ik de zaak weer uitga roept hij me achterna: zeg maar tegen Machhaus dat ik de oudste ondernemer van Boppard ben!
Die avond ontmoet ik 6 Nederlandse vrouwen uit Limburg en Brabant, vriendinnen op hun jaarlijkse golfuitje. Ze hebben net hun eerste baan gelopen en doen nu hole 19 op het terras van Severus. Ik word door Paula direct aangesproken, ingeschat, gewogen en goedgekeurd om de avond met hun door te brengen. Ton, Jose, Paula, Anny, Hettie en Door blijken aangenaam gezelschap. Er wordt lang nagetafeld en Paula doet nog de actvan verleidelijkeArabische. Gelukkig heb ik de volgende dag de etappe wat ingekort.
De baas van het hotel in St. Goar biedt aan om m'n kleren te wassen. Niet omdat ik er als een zwerver uitzie (hoewel...) maar soms moet er veel gewassen worden en is er geen wasserette. De handwasjes worden dan wel erg onhandig. Later zegt hij dat hij de spullen heeft opgehangen, helemaal boven. Ik weet niet waar dat is, maar een vrouw met een baby op d'r arm (niet zijn vrouw, maar dat is een ander verhaal) klimt met me naar boven en wijst op een laatste trap onder het dakbeschot. Ik zoek mijn spulletjes tussen de onderbroeken en sokken van de hotelfamilie uit om ze op m'n kamer wat sneller te laten drogen, want morgen moet het weer ingepakt.
Dag 20 - 21; een wetenschappelijk experiment
Ik zit aan de Rijn. Aan de overkant zie ik in het miniatuurlandschap een Marklin treintje, seinen, een tunnelingang, precies zoals bij Hans Nijhuis thuis in zijn tot Oostenrijks treinenlandschap omgebouwde studeerkamer. Het beeld is prachtig. Op de rivier gaan vrachtschepen moeiteloos stroomafwaarts, stroomopwaarts is het zwoegen en stampen. Is dat echt zo of denk ik me dat alleen maar in? Ik besluit een experiment te doen. Ik pak m'n Zwitserse Tissot horloge dat ik vorig jaar toch niet voor niets gekocht heb; met alle functies erop, inclusief chronometer, hoogtemeter en kompas. Ik neem een vast punt aan de overkant, een Duitse vlag. Een schip met containers komt stroomopwaarts, ik schat dat het zo'n 80 meter lang is, gezien het aantal containers. Ik druk af wanneer de boeg van het schip de vlag passeert. Het duurt lang. Ik druk weer af als de achterkant langs komt en de vlag weer zichtbaar is. 36 seconden.
Nu blijkt opeens dat de Duitse vlag vast zit aan de veerpont, en dat deze inmiddels aan de overtocht is begonnen. Ja, deze meting kan gevoeglijk wel de prullebak in. Ik wacht op een ander schip en heb inmiddels een nieuw vast punt gevonden, de toren van een oud huis, aardbevingen voorbehouden. Het is een soortgelijk schip en ik druk af op 40 seconden. Vanaf de andere kant komt stroomafwaarts een enorm lang schip; het is minstens 150 meter lang. Ik ben gespannen. Het wetenschappelijk experiment gaat nu zijn voltooiing naderen. Het passeren van het grote schip duurt maar 29 seconden. Mijn subjectieve waarneming blijkt te kloppen: schepen doen er stroomopwaarts langer over; wetenschappelijk onderbouwd. QED zou mijn wiskundeleraar vroeger zeggen.
's Avonds kom ik een Belg tegen; hij is monteur van grote automatisch bestuurde heftrucks die grote rollen staal in een fabriek van Thyssen op hun plek van bestemming brengen. Eentje is er kapot; die gaat steeds linksaf in plaats van rechtsaf voor het gemak. Na een half uur weet ik alles van de elektronika, de hydrauliek en de mechanica. De gemiddelde grootte van het ijzerslijpsel in de aandrijfcilinders heeft voor mij geen geheimen meer. Ik kan hier direct beginnen, als ik een baan zoek. Tijdens het toetje, zijn toetje, want ik zit nog steeds ademloos te luisteren blijkt hij wielrenner geweest te zijn. Veel Kermiskoersen gereden, had nog iets met Eddie Merkx te maken, maar nooit drogen gebruikt, meneer. Hij geeft me goede raad: veel drinken, om de tien minuten een slok, al is het nog zo weinig, anders lopen de spieren niet meer. Zorg voor de bloedsuikers. En veel spagetti. Deze raad heb ik vandaag opgevolgd: veel gedronken, alleen die spagetti: daar kwam het niet van want ik kwam geen Gasthaus tegen en moest het dus doen met de twee meegekregen broodjes van het hotel. Inmiddels ben ik in Koblenz.
Day 11 - 20
These last 10 days turned out to be wet, not to say very wet and cold. Rain, rain and temperatures between 5 and 9 C. Only the very first days (when Ineke joined the walk and we hit the border for Aachen) were still nice, but when Marlies and Harrie (Inekes sister and brother in law) joined in it became terrible. But they managed perfectly, although it was not easy. Marlies turned out to be a hero. Aachen is of course a majestic city, the Aachener Dom is superb with its beautifully colored stained glass windows. I got a stamp for my pelgrim pass and dinner was nice at a warm terrace opposite the Dom. Walking in the rain is an experience. The problem is that you want to avoid the wetness from outside, but especially when you are crossing hilly terrain, which is of course the case in the Eifel, you are going to be very wet inside also. So if you see a glimpse of 'sun' (this is only a theoretical possibility, as you understand) you will take off evrything again and try to dry, and vice versa if it starts raining, but then you are mostly too late, because you want to avoid too many changes.
At night the women are trying to warm up by drinking -as a start- each ein Viertel of Rotwein, while we, as men, keep ourselves to the local beer, the Landbier. We are at the Brauhaus of Bad Munstereifel, a very nice and old city with its St. Michaels Gymnasium, built in 1647 by the Jesuits, and a very old Rathaus which is said to be one of the finest in the entire region. Although the weather is terrible, the walk is sill very nice. The Eifel area is an extremely nice combination of open valleys, woods, lakes, scenery villages, nice people, good food and the very beginning of the wine regions. I would very much recommend it if it were nice weather. I am still recommending it now; it is beautiful.
Later, when the family returned home and I am walking alone again, I am fully hitting the loneliness, the wetness, it has even got worse, I hear stories about snow, but because my glasses are wet, I don`t see anything, so I can`t verify it.
I have also another problem. Until now I was following the Europaeischer Fernwanderweg E8, and the guy who wrote the book ( I have to say this particular part of the route, between Nijmegen and Bad Godesberg) did a great job. His descriptions were always accurate, very nicely written and I am learning all kind of important words, like Fichtenhochwald. Now the next part of the route is written by other persons, which resulted in the fact that I am nearly back in Holland again. The situation is that I am walking twice as much but movement towards Rome has slowed down. Not that that is very important, I can still go to Santiago de Compostello, which still seems to follow this same track.
Today it was dry, and I saw the sun once. I was also passing 4 parallel high voltage main transmission lines, probably a very important grid line in Germany? (Is this true, friends?). Nevertheless, although it seemed slightly better, I was wearing my gloves some time because my fingers fell off. The boatman of the ferry said that nature was equalizing itself: after a very dry April month it would rain during May. I don't hope that this people's tale will be materialised.
Dag 17 - 19, de Rheinsteig
Donderdag 6 mei,
Ik vervloek de Rheinsteig. Vanmorgen, in Bad Godesberg, besloot ik de vertrouwde E8 te verlaten en aan de andere kant van de Rijn de Rheinsteig te volgen, stroomopwaarts. Het regent en het is koud. De Rheinsteig dwingt je om elke verdomde bult van het Siebengebirge te beklimmen en te genieten van het prachtige uitzicht. Maar uitzicht? Ho maar. Het is grauw en grijs en de Rijn is in geen velden of wegen te bespeuren. Je weet niet of je naar noord, zuid, oost of west loopt. De Rheinsteig mag dan wel tot de mooiste wandeling van Duitsland zijn uitgeroepen, in 2006, maar in 2010 is dat mooi over, althans wat mij betreft.
Door de steile heuvels wordt je ook onder je regenjack zeiknat van de inspanning. Een smsje van Fabi geeft me weer moed. In een Gasthaus pel ik me uit en eet een Strammer Max, een uitsmijter, en daarbij een Kartoffelsalat. Ik besluit me om te kleden en weer iets droogs te dragen. De waard is het met me eens, ik kan beter de overkant van de Rijn volgen.
En voort gaat het, nu is de Drachenfels aan de beurt. In de zomer moet het hier erg toeristisch zijn en moet je dit pad mijden. Aber nun bin ich hier ganz alleine. M'n schone setje is intussen ook weer nat. Ik betrap me er op dat ik te ongeconcentreerd loop; dat is niet handig met het spekgladde pad en de steile stukken. Tenslotte kom ik in Rhöndorf, een mooi dorp, dat compliment mag nog wel. Hier woonde de vroegere bondskanselier Konrad Adenauer, hij is hier ook begraven. Ik loop naar het volgende dorp, Bad Honnef, en neem de pont naar de overkant. Dat is nu deze kant.
Morgen zal ik de Europaeischer Fernwanderweg E8 weer oppakken.
Dag 14 - 16, Nat en Koud
Het regent pijpestelen, het is ijskoud. Als verzopen katten lopen we door het bos en het heuvelland. Schoonzus Marlies en zwager Harrie lopen twee dagen mee en zij treffen het dat na 12 mooie en droge dagen het nu echt slecht weer is. Ineke loopt ook te soppen, maar zij heeft net 3 mooie dagen meegemaakt. Marlies vraagt zich af waarom ze aan dit onzalige avontuur is begonnen. De dag daarvoor was ook niet geweldig, met veel regen, maar toen werd het ook nog wel eens droog en konden we zo nu en dan zelfs een glimp zon zien. Het werd continu aan en uitkleden, wat niet eenvoudig is als je een regenbroek in de stromende regen over je bergschoenen heen moet aantrekken.Niet geheel optimaal uitgerust met hardloopschoenen, heeft Marlies halverwege de dag het bloed in haar schoenen staan door een klein wondje. Maar door een ijzersterke conditie slaat ze zich er goed doorheen, het worden 26 of 27 kilometer, ook al omdat we een beetje omlopen. De volgende dag, met alleen maar regen en kou zijn het nog steeds 21 kilometers. Maar dan komen we ook in een fantastisch plaatsje aan: Bad Munstereifel, een historisch plaatsje met een door de Jezuieten gebouwd St. Michael gymnasium uit 1647! Het Rathaus (1476) mag er ook zijn: volgens sommigen het mooiste van de hele regio. We gaan naar het Brauhaus. De vrouwen drinken elk ein Viertel Rotwein en zijn meteen weer helemaal b(l)ij. De mannen houden het bij het ter plekke gebrouwde Landbier uit een stenen kruik.
Op zich is de routedoor het Eifelland, langs stuwmeren en door het bos bijzonder fraai. De vergezichten zijn prachtig, de Schutzhüttes in het bos, waar je even kunt pauseren, zijn helemaal ingericht met schilderijen, verhalen, tafel en banken, en allerlei andere grappige voorwerpen. Hier blijft alles gewoon staan. Opvallend. 's Avonds eten we forel inhet plaatselijke Gasthaus, en vanwege de uitstekende ervaring de volgende avond gewoon weer.
Het tweede afscheid vanmorgen vanIneke en nu ook vanMarlies en Harrie is wat emotioneler. Er plengen enige tranen. Vanaf nu gaat het alleen verder hoewel mijn dochter Stijn in juni een week mee komt lopen in de bergen. Ineke, Marlies en Harrie proberen met het openbaar vervoer de enkele dagen geleden achtergelaten auto te bereiken, maar dat blijkt onmogelijk. Halverwege moeten ze toch een taxi nemen. Ik loop verder, het is koud maar in ieder geval droog. Verderop kom ik vier bevriende gepensioneerde brandweerlieden tegen. Ze lopen dezelfde route, de Europeische Wanderweg Nr 8, maar voor een weekje. Ze lopen al 20 jaar, steeds verschillende routes. Eerstmet 8, nu nog met 4. Volgend jaar is het waarschijnlijk over. We lopen samen op. Aan het eind van de dag nemen we afscheid. Zij worden opgehaald door een brandweerwagen (!) om naar hun pension gebracht te worden.Ik sukkel door en zoek onderkomen in Rheinbach.
Dag 11 - 13, Aachener Dom
Der Dom zu Aachen ist fabelhaft. Dat is de eerste reactie hier, de eerste dagop Duitse bodem. Monumentaal, ongelooflijk.
Terug van de onderbreking van 4 dagen naar Amsterdam, maakt de Dom een overweldigende indruk. Door Karel de Grote al in 800 voltooid, en daarna steeds vernieuwd en uitgebreid, met Karolingische, Romaanse en Gotische kenmerken. Hetgebrandschilderd glas is fantastisch. De Dom was het eerste Duitse bouwwerk dat de Unesco status van bijzonder cultuurgoed kreeg. Ik lees dat hier 30 Duitse koningenzijn gekroond, Karel de Grote ligt hier begraven, op de bronzen maquette buiten zie je hoe het geheel is opgebouwd. Ik verover natuurlijk mijn stempel. Der Dom zu Aachen staat er op.
Het is prachtig weer; op het pleintje naast de Dom kan heerlijk worden gegeten bij 25 graden C. De eerste dag van de hervatting van de reis is meteen super. Die onderbreking was niet prettig vanuit het wandelen bezien, maar wel leuk om alle buitenlandse vrienden van het European Turbine Network tezien, afscheid tenemen, en een T-shirt met opschrift te krijgen: 'Walk with me to Rome 2010'.
Ineke loopt enkele dagen mee, de wandeling gaat door het Eifelland, langs prachtige beekdalen, door lichte beukenbossen met nog heel jong groen, hoge dennenwouden waarin de lichtval soms zorgt voor prachtige blauwkleurende stammen. We overnachten in een vakwerkhotel, eten ´s avonds met mijn schoonzus (Ineke), haar kinderen en hunvrouwen(Ervin/Sandra en Michel/Mira)en kleinkinderen Shenna en Robin, allemaal uit Grubbenvorst. De volgend dag gaat weer langs fraaie vergezichten, soms geaccentueerd door een stomende bruinkoolcentrale of windmolens. Het leven is weer goed. Vanavond komen Harrie en Marlies, zus en zwager van Ien, zij lopende komende dagen ook mee.
The first 10 days
As promised, at regular intervals for myforeign friends.
Looking back at the first 10 days it would be too much tomention all the details. So I decided to give you just some impressions of my journey, to get a touch of flavour.
The mornings are cold; the very first day I bought half a kilo of cheese, at a farmer who was awarded for his superior cheese, and I am still carrying this weight now already for the second and the third day, while I left my very thin and only 30 gr weighing fleece gloves at home, because of reduction of weight and volume. Would I make such a decision in my working life? Learning by doing is this. I walk through fields where they grow buxusses, millions of them. I have the idea that we are able to decorate all gardens in Holland and probably in the rest of Europe and the world with these buxusses. At night in a local restaurant I see the farmers and their relatives and employees. Strong guys and blond girls. Strong guys and blond and stout girls. (Sorry ladies, I just escaped punishment).
The third day is going along very old villages, nice farmhouses, the linden trees with their branches aligned. Here you still think that you are in the 19th century, while only 15 km from the big cities. I arrive in Gorinchem, to cross the river by ferry. Some people are sitting on a bench. A man of about 50 is asking where I am going to. To Heusden, I said. That is a long walk he remarks. That is a relative issue I say, for today it might be, but for my whole trip to Rome it is a minor step. The man now tells that he has been to Santiago de Compostello with three friends, last year, and that he enjoyed it. Within minutes we are in a deep discussion,about life. God is what I see here, around me, he says, looking at the area around us where we see the river, the fields, the young blossoms, and old farmhouses. He is often going to Romania, where he is helping people in a small village in a deserted coal district. To set up their lives again, giving them some perspective. They are very nice people, beautiful people, he says. They have nothing but what should you need? I learned there to be happy with nothing. I enjoy it. At night we pick our instruments and we play music together.
At the other side of the river he accompanies me a little bit on my way, he with his bike at his hand. Then we say goodbye.
I walk along a church, and hear singing inside. It is a women's choir, singing a piece out of the Mattheus Passion. I wait till they have finished and enter. After my remark that they sing very nicely, that I am on my way to Rome and that I would like to have a stamp of their church in my pilgrimage book, the women burst out in laughter and consider this to be a nice interruption of their practising. They offer me coffee. One of the women remarks: we are all standing behind the pope, please can you bring that over to the pope when you are in Rome. The uneasy stillness which followed was broken by the conductor (a man who also hadwalked to Santiago) remarking that he was of a different opinion. Then another woman of the choir helped me out by bringing me to the pastor who gave me the stamp in my pilgrimage pass. The pass might be helping me in the coming times: you need it when you want to sleep in monasteries. On the pass there is a text stating: 'The Board certifies that the person identified in this document is a member of our Association and is undertaking a traditional pelgrimage to Rome. We kindly ask the reader to render this person such assistance as the circumstances require'. So this might be of help, but the actual proofthat you followed the route is of coursethe gathering of some stamps underway.
The other days are following the same pattern, meetingnice people, being engulfed inthe beautiful nature, every tree is in bloom, and my first physical problems (a very heavy diarrhoea) which made life not pleasant for a day and a half. But this has been overcome; I am surprised that I have already taken so much distance from my earlier work. I enjoy it.
Dag 10, nog even terug voor het werk
Het Pelgrimspad (route 7 van Amsterdam via Den Bosch naar Maastricht)dat ik de laatste dagen heb gevolgd, loopt hier een stukje samen op met het Pieterspad. Dat is goed te merken; ik kom veel wandelaars tegen terwijl ik eerder volledig alleen was. Vanuit Sittard loop je een pad omhoog, langs een aantal kruiswegstaties en een kapelletje en dan kom je in een prachtig golvend Limburgs landschap. Het weer is wederom fantastisch, vrijwel windstil. Ik zie mijn eerste korenwolf; dit beest is een beetje fors uitgevallen, maar zo kun je in ieder geval zien hoe hij er uit moet zien. Ik vraag me af of iemand hem ooit in het echt heeft gezien, want hoeveel paartjes waren er in totaal? Onderweg veel jonge lammetjes, verschrikt piepend opkijkend als je dichtbij komt.En zo loop ik rustig door naar Voerendaal, waar het er voor wat betreft de wandeling nu, noodgedwongen, even op zit.
Wat is het geval? Dit was al vantevoren bekend, maar ik baal toch wel van deze onderbreking: ik moet op maandag t/m woensdag in Amsterdam zijn voor een meeting van het European Turbine Network ETN. Ik ben President van deze Europese vereniging waarbij alle grote partijen in de elektriciteitssector en de olie- en gassector zijn aangesloten, en daarnaast de industrie die turbines maakt, universiteiten, etc. Ik zal tijdens deze vergadering mijn presidentschap overdragen aan een opvolger. De vergaderingen zijn altijd zeer aangenaam, dus dat is niet het probleem, wel dat deze alleen op ditwatongelukkige tijdstip kon worden gepland.
Dus even geen nieuws van dit front. Ik neem in Voerendaal een heerlijk Gulpens biertje.