Er moet nog wel iets gezegd worden over honden. Voor de wandelaar zijn loslopende wilde honden de grootste vrees. Al het andere wild is geen probleem. Paarden en koeien gaan wel uit de weg. Stieren kom je soms tegen; die ene keer dat dat gebeurde leidde de boer ons erlangs, eerst had hij nog gezegd dat we helemaal om moesten lopen. Slangen zijn banger voor jou, dus ze verdwijnen vanzelf. Olifanten, tijgers en nijlpaarden zijn me niet opgevallen. Het enige probleem is: loslopende honden. In Duitsland en Oostenrijk zijn die er gewoon niet. Als er al honden zijn zijn ze netjes opgevoed. In Italie zijn honden een plaag. Gelukkig lopen ze meestal aan de goede kant van het hek, de andere kant. Luid en agressief blaffend volgen ze je dan. Ze geven het signaal door aan de volgende langs de route, dus als je een dorpje passeert zijn er wel 10 tegelijk met je bezig, maar... aan de goede kant van de streep. Soms gebeurt het dat er een losloopt, maar de stok en jezelf fors omdraaien doen wonderen.

Een keer werd ik achtervolgd door 7 loslopende honden, maar toen bleek dat ikzelf op vijandelijk terrein was doorgedrongen. Ik had mij toegang verschaft tot een boerderij erf, denkend dat dat de route was, maar dat bleek niet zo. De eerste twee honden hadden meer belangstelling voor iets anders en gingen op elkaar zitten. De volgende twee deden nog wel een verflauwde poging, maar dat was ook niet echt serieus. Ik had ondertussen mijn Dazzer, die een hoge toon afgeeft en honden op afstand houdt,tevoorschijn gehaald. Twee boeren die op het hondenlawaai afkwamenvroegen wat ik op hun erf deed. Ik moest eigenlijk terug, maar mocht uiteindelijk toch doorlopen. Honden zijn dus een plaag, met name als je niets vermoedend ergens wandelt en opeens springt een woest blaffende hond tegen het hek waar je vlak langs loopt. Dan gaan alle haren rechtovereind, een rudimentaire reactie die we kennelijk nog wel hebben.

De Dazzer heb ik nooit echt nodig gehad, zelf agressief reageren en een stok helpt wel. Willi en Gabi hadden een soort traangas, voor als de nood erg hoog was, dat spuit 3 a 4 meter ver. Maar zij hadden het ook nooit hoeven te gebruiken. Toch is het raar dat al die Italiaanse families, veel in de Povlakte, zoveel honden hebben, soms wel 5. Vaak van die kleine agressieve keffertjes. Het doel is totaal onduidelijk, ze zijn meestal zelf thuis en door het lawaai dat ze produceren heb je er zelf het meeste ergenis van. In dorpjes en stadjes hoor je tot heel laat in de avond honden urenlang blaffen; je kunt er niet van slapen. Niemand vindt het raar.

Bij honden hoort natuurlijk ook het bordje op het tuinhek: Attenti al cane. De bordjes zeggen meer over de eigenaar dan over de hond. Soms zijn ze echt stuitend.

Ik ben nu in een mooi hotel, direct aan het strand: Villino Gregoraci. Chantal is de jonge eigenares, samen met haar man Pepe. Ik mag op haar laptop. Het is een fraai oud huis aan het grote strand van Santa Marinella. Alles is in de buurt. Overdag een beetje liggen op het strand, zwemmen, lezen. Na een grote zoektocht heb ikhet enige Engelse boek in het stadje gevonden en gekocht. Wat nu als ik het uit heb? 's Avonds een beetje rondlopen in het stadje, iets drinken en eten. Ik wacht op de einddag om eindelijk naar Rome te gaan.