Het B&B in Montelibretto was een probleem. Ik bel 's morgens om 8 uur de eigenaar, Romeo. Hij antwoordt direct maar is elders in Italie. Ik kan niet bij hem verblijven. Hij wil iets regelen en belooft terug te bellen. Om 10 uur heeft hij nog niet gebeld en ik besluit een alternatief te zoeken; een Engelse die ook een B&B heeft, maar wat buiten het dorp. Ze zit vol, maar wil ook wel helpen. Na nog wat telefoontjes heeft ze wel iets, maar dat is een fors eind verderop. Dan wordt ik gebeld door een Duitse vrouw, ik vermoed de vrouw van Romeo. Ze zegt dat Romeo haar heeft gebeld om iets te regelen. Ze gaat haar best doen. Ze belt snel terug, iemand komt me ophalen in Montelibretti, maar het B&B zit in Moricone. Ik ben allang blij. Ik loop rustig verder langs de hete weg en uren later nader ik het dorp. Dan komt een auto langs, stopt verderop. Een vrouw stapt uit en zegt: wir haben telefoniert, doch? Dat beaam ik. Ze heet Kirsten, vraagt of ik mee wil rijden, maar dat is m'n eer te na. Ze stapt weer in en rijdt verder. Ik kom in Montelibretti en wordt opgehaald door de B&B eigenaar met een lange Mercedes uit de zestiger jaren. Als ik Kirsten naderhand sms dat alles goed is gelukt, besluiten we om iets te drinken 's avonds.

Bij toeval heb ik een goed restaurant gevonden in het Centro Storico van Moricone. Kirsten en haar man Gunther komen later langs, Ze zijn van mijn leeftijd. Ze zijn al meer dan 10 jaar in Italië, hebben een huis verbouwd. Gunther deed dat zelf, maar sinds kort heeft hij een bypass en gaat het moeizaam. Kirsten blijkt de handelspartner te zijn van Romeo. Ze verkopen olijfolie en allerlei specialiteiten aan restaurants in Oostenrijk en Duitsland. Sinds kort hebben ze de business uitgebreid; de lege vrachtwagens nemen Weizenbier mee voor de Italiaanse markt, hier in Lazio. Inderdaad was me al opgevallen dat ik m'n geliefde weizenbier helemaal niet meer kon kopen, maar zij zijn dus in dit gat gesprongen. Gunther vindt het niks, zijn vrouw is veel te veel weg. Het gesprek gaat over de camino, het waarom, de Italianen, het onmogelijke administratieve gehannes, en dat je hier de zaken toch gewoon zelf moet doen als je ze geregeld wilt hebben. We nemen afscheid, Kirsten biedt aan om iets voor me te zoeken als ik een paar dagen naar het strand wil.

De volgende morgen ontbijt ik in de B&B. Ik zie 2 rugzakken staan en vraag me af welke medewandelaars er zijn. Ik kom binnen en zie Willi en Gabi, mijn Oostenrijkse wandelmaten. Verbazing en omhelzingen. We zijn echt blij dat we elkaar weer hebben gevonden. We gaan samen op stap. Het ritme zit er weer helemaal in en we bepraten hoe het ons afzonderlijk de laatste week is vergaan. We vinden een picknickplaats waar we de schoenen en het shirt even kunnen uitdoen en languit onderuit gaan op de banken. Willi heeft z'n grote fles bier bij zich. De Albergo van Monterotondo, later op de middag, is fraai. Nadat we eerst alle dure kamers hebben gezien kunnen we uiteindelijk ook goedkoop terecht. Het is opvallend hoe dit soort dingen soms lopen.

's Avonds eten we samen op het dorpsplein; er is een volksfeest met een band uit Guatemala, kraampjes met de bekende dekens en tassen uit Midden-Amerika, en liederen over de vrijheid. De volgende morgen gaan zij vroeg op pad; ik besluit eerst nog een internet point te zoeken en wat overbodige ballast naar Nederland terug te sturen. Misschien zien we elkaar 's avonds wel weer, maar ze zijn zo vroeg aan de rand van Rome dat ze besluiten door te lopen naar de basiliek van Jan van Lateranen, het eindpunt van de Franciscaanse route. Ik stop in Monte Sacro, een buitenwijk. De laatste loopdag wacht op het arriveren van het ontvangstcomité.

Kirsten belt en sms't. Ze heeft iets voor me gevonden aan de kust, Santa Marinella. Ik besluit daarheen te gaan en lekker met m'n blote voeten in het zand te lopen. Het zit er bijna op.

Ik zal aankomen op maandag 9 augustus om 9.30 uur bij de Porta Pia in Rome, gelukkig, en dan samen oplopen naar de San Giovanni in Laterano en daarna de St. Pieter.