Ik loop tussen Rieti en Poggio san Lorenzo. Ik heb vanmorgen besloten de Via Francigena di San Francesco te verlaten. Deze boog weer helemaal terug naar het noorden, verder weg van Rome in plaats van er naar toe. Om nu nog meer kloosters en heiligdommen langs te gaan vind ik teveel van het goede. Ik wil naar Rome en niet elke willekeurige plaats bezoeken waar Franciscus ook is geweest. Het lijkt wel of de verschillende dorpen en steden allemaal graag meeprofiteren van het toeristische effect. Er worden in folders ook zijroutesals Franciscaans aangegeven. Ook worden totaal nieuwe bedacht, zoals de Via Bene Dicti en Via dei Santi zodat je nog meer stadjes aan moet doen. Je ziet door de bomen het bos niet meer.

Overigens was een van de Franciscaanse kloosters, La Foresta, prachtig. Het klooster is nu een opvanghuis voor mensen met problemen, drugs, alcohol, psychische. Het wordt gerund door de (ex) verslaafden zelf, die een strak dagritme aanhouden. Ik spreek Andreas, een Oostenrijker uit het Salzburgerland. Hij zegt dat de drugsproblematiek terug is te voeren op het ontbreken van een goed gevormde persoonlijkheid. In het huis bestrijden ze de drugs niet, maar proberen ze de 'mede-broeders' weer karakter en een eigen persoonlijkheid te geven. Wir muessen das Leben wieder lernen, zegt hij. Ze gaan wel uit van Franciscaanse basisregels, maar verder kan iedereen er terecht. Er is een prachtig kapelletje; het T teken vind je hier steeds weer terug.

Nu ik weer zelf de weg moet vinden, maak ik me een beetje zorgen over het komende stuk. In een bar heb ik overlegd met een goed Engels sprekende Italiaan en met de dochter van de bazin die een internet aansluiting had. Het eerstvolgende hotel of B&B is ver weg en je moet langs de drukke weg. Er is wel een kleinere weg maar hij denkt dat daar geen slaapplaats is. Ik maak me dus wat ongerust want langs een drukke weg lopen is geen pretje. Je wilt wel overleven. Het is halverwege de dag en ik begin het probleemstuk. Dan komt er opeens een nieuw aangelegd pad langs de weg. Ik heb nog nooit zo'n fraai voetpad gezien. Het is een beetje verend en met split belegd. Het gaat 1 kilometer goed, dan 2. Dan zijn er mensen aan het werk. Ik vraag hoe ver het pad loopt. Een van hen zegt dat het voorbij San Lorenzo gaat, en de bedoeling is dat het tot Rome gaat lopen. Ik verheug me helemaal. 300 meter verder houdt het plotseling op. Ik baal, maar een paar honderd meter later begint het weer. Het loopt door het vrije land, een volledig nieuw aangelegd dijklichaam. Er zijn zelfs bordjes geplaatst, maar ik heb het gevoel dat ik hier echt als eerste loop. Veel later kom ik weer op de weg, maar dit was een stukje privé Cammino, dat ook nog niet op de kaart stond.

Omdat ik niet meer de officiële Cammino volg heb ik opeens 4 dagen gewonnen, verder heb ik soms 2 dagroutes gelopen op een dag. Het gevolg is dat ik nu opeens 6 dagen eerder zal aankomen. Ik nader Rome met rasse schreden. Het wordt ook tijd. Ik verbaas me steeds meer over de inzichzelfgekeerdheid van veel Italianen. Het totaal niet begrijpen wat er in de buitenwereld speelt, dat er een buitenwereld is. Gisteren had ik weer zo'n ervaring. Aan het eind van een hele ange dag, 39 km, kom ik moe aan bij aan agriturismo. Ik blijk de enige gast te zijn. Ik neem een kamer; die heeft een tweepersoonsbed. Er is een oude trapleer naar boven, naar een klein en laag vlierinkje, waar nog een 1-persoonsbed staat. De baas zegt dat ik boven moet slapen, want ik ben alleen en moet dus in het 1-persoonsbed. Hoewel ik moe ben en eigenlijk geen energie voor een discussie weiger ik, dit is me echt te gek, ik betaal voor het totaal en ik ben toch geen kind. Het moet toch. Ik weiger nogmaals. Hij gaat naar zijn vrouw om te bepraten wat ze met zo'n gast aan moeten. Hij komt terug. Het is akkoord. Ik vind dit werkelijk onvoorstelbaar. Het totale gebrek aan inlevingsvermogen. Totaal niet beseffen wat een klant wil. Het is niet eenmalig; een paar weken hiervoor was iets soortgelijks voorgevallen. Ook in restaurants wordt je als eenling vaak ergens weggestopt, ook als de rest van het lokaal leeg is. Het wordt dus tijd dat ik terugga. Dat neemt niet weg dat er heel veel leuke ervaringen zijn, en veel behulpzame en vriendelijke mensen.

Rome nadert dus snel, ik ben 5 of 6 dagen te vroeg voor het ontvangstcomité van Ineke en Stijn. Ik besluit tot de rand van Rome door te lopen en dan een trein te nemen naar het strand, een paar dagen uit te rusten en dan terug te keren voor de laatste dagroute.

Ik zie ernaar uit, het is bijna zover!