Ik loop weer alleen door de Italiaanse bergen van Umbria. De meeste pelgrims zijn in Assisi gestopt, Willi en Gabi zijn ergens vooruit en die zal ik niet meer inhalen. Ik kom bij toeval een Nederlander tegen die de Franciscaanse voetreis loopt, maar dan weer een eigen variant. We lopen even samen op en ieder gaat dan weer zijns weegs. Het landschap is verlaten. Ik loop over de flanken van de beboste bergen. Het pad dat ik moet nemen is niet altijd even duidelijk. Het is vaak op goed geluk, terug lopen, weer een andere beslissing nemen, goed of fout? Het pad is weinig belopen, doornig en stenig. Het merkwaardige is dat er drie routes zijn: een heel goed bewegwijzerde, de Via Francigena di San Francesco, maar daarvan zijn geen kaarten. Je weet alleen dat je in Rome aankomt, maar de dagafstanden zijn niet bekend en ook de etappeplaatsen worden niet aangegeven. Het kan 10 dagen duren maar ook 50. Dat is erg onhandig, je weet geeneens of je om 12 uur of pas om 5 uur aankomt. Dan is er een Italiaans boek dat ook de Franciscaanse voetreis beschrijft. Die heeft mooie kaartjes, maar gaat alleen langs asfalt. Ook geen optie. Tenslotte heb je het boek van Kees Roodenburg, een Nederlander. Die beschrijft de route, heeft gedetailleerde kaartjes, maar in de praktijk is dat toch lastig te lopen, want er zijn vaak geen markeringen langs de route. Hij kiest vaak zijn eigen -ongemarkeerde- weg.

Ik bel Kees Roodenburg. Hij herkent de dilemma's, maar vindt dat ik zijn route moet lopen. En als het onduidelijk is moet ik het aan een boer vragen. Maar de hele dag ben ik niemand, en dan ook niemand, tegengekomen. Dus hoe regelen we boeren in het bos?

Eigenlijk is het wel jammer dat er zo weinig coördinatie is tussen al die mensen die goedbedoeld routes uitzetten, maar het om welke reden dan ook niet redden om een sluitend systeem te maken. Ik neig ernaar om de Via Francigena di San Francesco, en de Via Roma te kiezen als leidraad, maar dan moeten er wel bordjes bijgeplaatst waar de route heengaat (behalve de Rome aanduiding) en met de tijdsduur.

Uiteindelijk ben ik in Ferentillo aangekomen, vanuit Spoleto. Spoleto was ook weer zo'n fantastisch stadje, met zijn eigen dom. Alles wordt gerestaureerd hier. De koster neemt me mee in de volledig donkere sacristie om de stempel te geven. Hij bestudeert m'n pelgrimspas met veel genoegen; prachtig dat alle grote basilieken er in staan. Ik neem een foto.

Naderhand eet ik op een pleintje in Spoleto. Er is een Nederlandse familie met oudere kinderen. Als ze weggaan komt er toch nog een gesprek op gang. Ik vertel wat me opgevallen is en me interesseert. Ze nemen afscheid. Als ze al lang weg zijn komt een van de zonen terug. Hij geeft me een hand en zegt: "dank je wel". Dat vind ik wel heel bijzonder.

Vandaag van Ferentillo naar Don Bosco, om 6 uur weg. Daar aangekomen, midden in de bergen, blijkt de enige albergo volledig vol. Er is geen alternatief. Dit is voor het eerst op mijn hele reis. Ik heb geen andere keuze dan door de lopen; ik begin om half twee 's middags mijn volgende dagroute. Uiteindelijk ben ik om half zeven, compleet af, op mijn nieuwe bestemming. Ik heb zo'n kleine 40 kilometer gelopen, in de bergen, 1480 meter stijgen, 975 meter dalen. Gelukkig kan ik in de bar tussen de sigaretten, de batterijen en de tandpasta internetten nadat ik me eerst aan het bier heb gelaafd.