Het nonnenklooster in Gubbio is uitstekend. Het is een oud gebouw aan de hoofdstraat. De kamer is koel (en dat is in hotelletjes vaak anders) en de nonnen aardig en voorkomend. Er is geen ontbijt, maar dat gebeurt de laatste weken altijd in barretjes die om 6 uur en soms al om 5 uur open zijn. Je kunt dan meteen drinken en broodjes voor onderweg meenemen. Dat drinken is wel eens een probleem want onderweg kom je soms niets tegen. De 3 liter water die ik standaard meeneem is dan te weinig.

De laatste 3 dagen veel met Gabi en Willi, de Oostenrijkers, gelopen. Gabi en ik lopen hetzelfde tempo; Willi neemt wel eens een omweg, maakt foto's, komt dan weer langs, is onverwoestbaar. Hij drinkt 's morgens bij de eerste bar die we tegenkomen een grote bier, en eet onderweg verder niets, behalve wat fruit. Na Gubbio kom ik om 2 uur 's middags, alleen en behoorlijk moe na een forse klim, aan in Biscina. Er is een agriturismo en de familie zit nog aan de laatste resten van het middagmaal. Ik schuif aan. Ze vraagt of ik wat wil drinken; ik krijg een biertje uit de tap. Als ik die net genuttigd heb komen Willi en Gabi puffend boven en nemen we er samen nog een. De bazin heeft nog een appartement vrij en we besluiten dat te nemen. De volgende plek is 3 1/2 uur lopen en in deze hitte is dat niet te doen. De rest van de middag slapen we, liggen aan 't zwembad en schrijft Willi zijn dagboek. Andre, zegt hij lachend, er komt in dat Gabi een diesel is; iets dat ik 's morgens had gezegd nadat ze tijdenlang bij een klim op kop was gegaan met haar regelmatige tempo. 's Avonds eten we samen en zegt hij dat ik af zal moeten kicken, na Rome. Hij was zelf in Santiago de Compostella de stad ontvlucht en naar Finistere gelopen, 3 dagen verder aan de kust, omdat hij niet meer tegen de drukte kon.

De volgende dag lopen we naar Assisi en zijn we blij dat we gisteren de juiste beslissing hebben genomen om niet door te lopen. Op kilometers afstand van Assisi zien we de basiliek van St. Franciscus al op een heuvel, los van de hoger gelegen stad. Het is een spectaculair gezicht. Gabi zit er helemaal doorheen. De laatste klim naar de basiliek en de warmte eisen hun tol. Als we boven zijn drinken we daarom eerst een biertje voordat we de basiliek bezoeken. Aan de voorkant ziet die er helemaal niet zo groot uit, maar hij is kolossaal. Helemaal onderin heb je de tombe van St. Franciscus, eigenlijk ook een klein kerkje. Dan heb je de onderste basiliek, in Romaanse stijl,speciaal bestemd voor pelgrims. Dan de bovenste basiliek, in gotische stijl. Hier is ook een speciale zetel voor de paus. Het is rustig aan het begin van de middag, we krijgen onze stempels en vergapen ons aan de schoonheid van de basilieken en de fresco's van Cimabue en Giotto in de bovenkerk.

Assisi is eigenlijk een groot museum, het is een magische stad, alleen merk je het niet zo in de middag als het heet is en het licht te fel. De volgende ochtend om kwart voor zes, als ik door de vrijwel verlaten stad loop, zie je de schoonheid in al zijn glorie. Je kijkt uit over het land rondom. De kleuren zijn nu het mooist,nog niet vervaagd door de zinderende hitte later op de dag. Assisi, helemaal toegewijd aan St. Franciscus, de patroonheilige van Italië en internationaal ook beschouwd als het symbool van de vrede. Het teken van Franciscus, de T (tau) is voor de basiliek met struikjes gevormd. Franciscus heeft de T gekozen omdat de letter een brug vormt tussen het Hebreeuws en het Grieks, waarin hij beide voorkomt. De Franciscanen dragen het teken, maar ook veel anderen. Onderweg zie ik het teken ook steeds weer terugkomen.

Toch ontvlucht ik de stad 's ochtends, het is te heet en druk, en loop naar Spello. Gabi en Willi lopen verder. Ik slaap weer in een klooster. Een non vraagt of ik binnen blijf of wegga, want ze moet de vloer boenen. Ik ga het dorp in, jammer, weer geen internet.