Eindelijk kom ik voor het eerst medewandelaars tegen, en: echte pelgrims. Tot nu toe was ik op de totale reis geen enkele wandelaar tegengekomen, hooguit lokaal een verdwaalde. Nu loop ik achterop een lang lint van zo'n 12 meest jeugdigen.Ik raak in gesprek met de laatsten in rij: Franceso en Laura. De groep, afkomstig uit Milaan, bestaat uit 5 jeugdige nonnen/novicen, enkele kinderen van een jaar of 16, 17 van een parochie in Milaan, een priester en een jeugdbegeleider en uitzetter van de tour, Francesco. Ze lopen een deel van de Franciscaanse voetreis, begonnen in La Verna en nu op weg richting Assisi. Francesco vertelt dat ze langs de weg lopen om de route van vandaag iets te bekorten, er zijn wat blessures her en der. Omdat praten langs een drukke route met vrachtwagens lastig is, passeer ik de groep; ze gaan ook naar Citta di Castello dus ik kom ze nog wel tegen.

Gelukkig ben ik veel eerder dan verwacht op deze route; ik had verwacht dat ik vanuit Pontassieve een doorsteek via Arezzo en Perugia moest maken en pas in Assisi op de route kon komen, maar na een goed gesprek met enkele verkoopsters in een boekhandel iin Arezzo bleek dat ik al in Monterchi de Franciscaanse voetreis kon oppakken; veel noordelijker maar dit loopt een stuk plezieriger.

De volgende morgen wordt ik gepasseerd door een Zwitserse auto; de man zwaait vriendelijk naar me, stopt bovenop de heuvel en wacht tot ik aankom. We raken in gesprek, hij heeft enkele jaren geleden Santiago de Compostello gelopen en vraagt naar mijn achtergronden en hoe het allemaal gaat; hij beseft goed dat het in dit warme weer geen pretje is. Hij vraagt of ik naar Pieve di Saddi ga, enkele kilometers verderop, een rustplek. Ik zeg ja. We nemen afscheid en hij en zijn vrouw zwaaien me na.

Om een uur of twaalf kom ik in Pieve di Saddi; het is een verlaten huis middenin de natuur, maar er is wel een kraan met drinkwater. De auto van de Zwitser staat er en de Milanese groep is er ook. Ik begrijp dat niet want ik ben al om 6 uur vertrokken en heb fors doorgelopen. Francesco zegt dat de groep zich onderweg heeft laten afzetten omdat de etappe wel erg lang werd, zeker voor de jeugdigen. Er ontstaat een gezellige sfeer, we eten en praten wat. De Zwitser, John, is in feite een tot Zwitser genaturaliseerde Amerikaan, die 30 jaar geleden in Lausanne is gaan wonen. Hij spreekt vloeiend Frans en naast Engels ook Duits. Hij is pastor van een evangelische kirche en doet veel jeugdwerk. Het blijkt dat hij eigenlijk het liefst zou willen meelopen; hij vindt het plezierig om hier bij te zijn.

Laura komt naar me toe. Ze vraagt of ik mee wil doen met de heilige mis. Ik vraag wanneer en waar ze dat van plan zijn, vanavond in een kerk? Nee zegt ze: hier en nu, in Gods natuur. Ze vraagt ook of ik de communie wil ontvangen. Ik stem toe; ik vind dit wel een bijzondere ontmoeting. Om de hoek van het huis in de schaduw wordt inmiddels een provisorisch altaar gebouwd bestaande uit twee rugzakken en een kleed erover. Erop komt een beker met de wijn en een schoteltje voor de hosties. Er staan twee banken en de groep kan daar wel gedeeltelijk op zitten, sommigen op de grond. Renato, de pastor, kleed zich vervolgens in superpli, over zijn korte broek. De mis bestaat uit gebeden, er wordt gezongen en sommigen uit de groep vertellen iets wat ze belangrijk vinden in het leven of hun geloof. Daarna volgt de eucharistie en wordt er nog een slotlied gezongen. Dan omhelst iedereen elkaar.

Ik raak in gesprek met Laura, een sympathieke vrouw, ze spreekt naast Italiaans vloeiend Frans en ook Engels. Laura is nu 4 jaar in het klooster, ze is 44 en eigenlijk gymlerares; dat doet ze nog steeds. Ik vraag of ze getrouwd is geweest, maar dat is niet zo. Maar God heeft haar geroepen, vertelt ze. Aanvankelijk had ze niet gereageerd maar later is ze toch op die roep ingegaan. Hij is er altijd voor je, zegt ze, en hij heeft geduld totdat je eraan toe bent. Ze vertelt dat je de eerste 5 jaar van de opleiding tot non elk jaar de gelofte aflegt, geldig voor een jaar. Volgend jaar moet ze definitief zeggen of ze blijft en dan de echte gelofte afleggen. Als je daarna uit zou willen treden moet dat via de paus. Als we daar nog zitten komen er nog andere pelgrims, een Italiaans stel dat ik 's morgens al in de bar had gezien, en twee eenlingen: een Zweedse vrouw en een Hongaarse man. Dit is wel erg leuk omdat je alemaal dezelfde ervaringen hebt en iedereen toch een bijzonder verhaal heeft. Ik besluit weer verder te lopen, per slot van rekening zullen we elkaar wel weer zien vanavond of morgen.

Vanochtend kom ik in de bar van het hotel waar we ontbijten twee Oostenrijkers tegen, Gabi en Willi, die ook de Franciscaanse voetreis doen. Ik had ze gisteren al wel even gespot, maar nauwelijks gesproken. We hebben het over de route, we willen een stukje doorsteken via de bergen. Zij gaan eerder weg, maar uiteindelijk lopen we toch de hele dag samen. Het zijn goed geoefende bergwandelaars; hij kan zich heel goed oriënteren en dat was vandaag toen het pad ophield wel handig. We besluiten samen iets te zoeken in Gubbio, een prachtige historische stad in Umbria,en we vinden een nonnenklooster. Ik heb een prachtige kamer en hoef pas om half elf binnen te zijn, maar zo laat zal het wel niet worden, want de dagen zijn erg lang.

Tenslotte: op een terras in Citta di Castello hoor ik opeens een bekende stem. Ik roep: Mohammed en inderdaad, hij blijkt het te zijn: Mohammed Eddini, een vroegere werkrelatie en vriend is hier met zijn broer en de vrouwen en kinderen. Even bijpraten en dan natuurlijk foto's.