Ik ben weer op weg. 6 dagen uitgerust en m'n voeten wat herstel gegund op de leuke camping Ca le Scope, onder Bologna. Dat was ook nodig. Een arts constateerde dat ik mycose had opgelopen (wordt ook athlete feet genoemd), een soort schimmelinfectie, die ontstaat als je voeten gedurende lange tijd in een warme en vochtige omgeving zijn. Medicijnen en smeerseltjes, duurt wel een aantal maanden, maar lopen kan, mits je je voeten onderweg ook veel lucht gunt en weer droog laat worden.

De camping was erg aardig, overdag een beetje zwemmen en lezen, 's avonds gemeenschappelijk eten, klaargemaakt door de Italiaanse Anna en de Nederlandse Lia. Er zijn talloze leuke gesprekken; ik kom Piet en Bettie tegen uit Den Haag die jaren terug op de fiets naar Rome zijn gegaan. Als ze weggaan start de auto niet, verzopen. Dat is lang geleden dat ik dat voor het laatst heb meegemaakt. Was het niet gewoon vol gas en dan doorstarten, overleg ik met Piet? Als Harrie zijn Toyota Landcruiser ervoor heeft gezet om 'm aan te trekken,probeert Piet het nog eens en jawel. Veel rook en geur. En later nog met een internationaal gezelschap van twee Amerikanen, twee Bolognezen en twee Nederlanders. Fred is een Amerikaan uit Texas die in het Amerikaanse leger heeft gediend en ook in Italie was met de Yugoslavie crisis. Zijn vrouw Cora werkt nog steeds op de Amerikaanse basis in Vicenza. Pierangelo en Licia komen uit Bologna, en staan vaak in de weekenden op de camping. Ria en Jan komen uit Nederland. Het is weer eens ouderwets gezellig. Op zondagmorgen werd ik om 6 uur uitgezwaaid door de leiding: Wim, Carla en Harrie; Lia mocht uitslapen tot half zeven.

Nu dus weer op weg. Ik loop op de Via degli Dei, de weg van de goden, tussen Bologna en Florence. Het is echt een voetpad, dus het asfaltprobleem is opgelost. Soms kom je nog wel een stukje tegen, maar dat is niet zo erg. Het pad loopt tussen de 700 m en de 1250 m. hoogte, dus je hebt ook nog zo'n 7 graden lagere temperatuur dan op zeeniveau en het is begroeid, ik loop vaak door bos. Overigens wil dat nog niet zeggen dat het allemaal fluitend gaat. Gisteren, mijn eerste dag na de rustperiode, moest ik van de camping mijn route naar dit pad zien te vinden. Er was een pad, 400 m dalen en 800 stijgen, maar ik had het idee dat ik het voor het eerst liep. Het was op sommige stukken totaal overwoekerd, je hebt eigenlijk een kapmes nodig. Toen ik het helemaal niet meer wist, en gelukkig in de buurt van een huis was, zegt de eigenaar dat ik een beek moet oversteken;dat het daar wel erg dicht is, maar: aan de andere kant is het opener belooft hij. Ik baan me een weg door de braamstruiken, vind de beek, maar waar is het pad aan de andere kant? Uiteindelijk vind ik het, maar zit van boven tot onder onder het bloed van de doornstruiken. Het stijgen blijft ook zwaar in deze hitte, maar ik ben allang blij dat dat voor een deel in het bos kan.

De Via degli Dei valt hier ook samen met de Strada Romana, een in de tweede eeuw voor Christus aangelegd pad voor het Romeinse leger. Het is een mooi pad, maar wel erg ongelijk aan de bovenkant dus ik vraag me af of ze de ruimte tussen de stenen ook nog opvulden met leem om de paardekarren wat soepeler te laten lopen.

En gisteravond natuurlijk Nederland - Spanje, op grootbeeld in een pizzeria. Het heeft weer niet zo mogen zijn. De Italianen kijken me treurig aan en troosten me een beetje.

PS: Hartelijk dank Joos voor jouw hulp en advies over deze route; heb daar gebruik van kunnen maken. Ook dank aan Fokko Bos van de geweldige boekhandel Pied a Terre in Amsterdam. Het boek van de Via degli Dei met de kaarten kwam zaterdag aan met de post, dat gaf mij nog twee extra rustdagen!