Dag 71 - 74, De Povlakte bedwongen
De Povlakte is uiteindelijk bedwongen. Ten koste van volledig stukgelopen voeten, maar desondanks. De laatste dagen waren een hel, ondanks vroeg vertrekken, om 6 uur, is het niet vol te houden. De temperatuur loopt zo snel op dat het om 9 uur al 30 graden is. 's Middags zie ik borden van 35 graden en zelfs 41 graden. Het probleem zit 'm in de voeten; ze worden zo heet in de schoenen (door het asfalt) dat ze verweken. Je krijgt blaren, zelfs bloedblaren, en op een bepaald moment doen ze zo zeer dat je niet meer kunt lopen. Het lichaam raakt volledig oververhit; ik moet om het uur, maximaal 1 1/2 uur, in het cafe afkoelen. Dat lukt maar met mate; het lichaam blijft urenlang doorzweten ook zonder inspanning. Ik bedenk dat je de Povlakte op een andere manier moet doen; dit is niet meer normaal en misschien zelfs gevaarlijk.
Toen ik op zondagmiddag de camping, waar ik een tijdje zal blijven, bereikte was ik volledig stuk. De laatste kilometers moest ik nog 400 m stijgen, en die waren killing. Als ik stilstond om wat op adem te komen werd ik aangevallen door zwermen horzels, dus dan toch maar verder met bonzend hart en gutsend lichaam.
Maar: op camping Ca le Scope wordt ik ontvangen door Harrie, een van de Nederlandse eigenaren. Hij tekent een denkbeeldige streep en zegt: dit is de voorlopige finish. Nu even niets meer. Ik ga het zwembad in en blijf daar een uur afkoelen. Dan slaap ik twee uur. Langzaam kom ik weer tot leven op deze mooie beschaduwde camping in het begin van de Apennijnen. 's Avonds wordt er gekookt door de Italiaanse Anna en de Nederlandse Lia. Het is heerlijk. Ik blijf 4 dagen, hopelijk genoeg voor de voeten om te herstellen. Anders moet ik nog langer blijven. Geen probleem lijkt me.
Ik heb nu meer dan 1800 km gelopen, in 74 dagen, een gemiddelde van zo'n 25 km per dag. Tot Verona eigenlijk met redelijk gemak (ondanks de peesontsteking in Zuid-Duitsland die me 2 dagen verplichte rust gaf). Daarna de ellende van de Povlakte en het asfalt. Ik zal de rest van de tocht echte voetpaden moeten vinden.
Wat zou anders kunnen? Zou ik het de volgende keer weer zo doen? Nee, denk ik. De Povlakte moet op een andere manier worden 'genomen'. Misschien was het exceptioneel heet, maar toch. Ik denk dat je wellicht al om 5 uur weg moet 's morgens en maximaal tot 11 uur lopen. Of een andere route, maar de Povlakte moet je vrijwel altijd passeren, of de omweg wordt wel erg groot.
Nu eerst maar ontspannen en de voeten de tijd geven voor herstel. De leiding: Wim, Lia, Harrie en Carla vertroetelen me. Ik kan meerijden naar het dorpje in de buurt voor de noodzakelijke spullen. Verder alleen liggen en zwemmen. Er is dus even een radiostilte.
PS: Jullie reacties doen me erg goed. Ik geniet ervan.
Reacties
Reacties
Beste Andre,
Vanaf het begin volgen mijn man en ik je voettocht naar Rome.Je reisverslagen zijn heel leuk om te lezen.
Omdat wij deze tocht volgend jaar ook willen make is het erg fijn om je verhalen te lezen.
Wij vinden je een Topper,en een enorme doorzetter,maar maak het niet te gek en neem ook je rust.
Weet dat veel mensen in gedachte met je meelopen,we wensen je alle goeds en nog een goede reis.
Judith
Hallo André,
Het is fantastisch om je verslagen te lezen; het is voor jou ongetwijfeld een onvergetelijke ervaring om dit allemaal echt mee te maken.
Net als veel anderen heb ik veel bewondering voor je uithoudingsvermogen; ik denk dat je belangstelling voor de mensen en dingen om je heen en je humor daar wel bij helpen. Goed dat je even een beetje rust neemt, geniet ervan en veel plezier met het vervolg van je reis,
Bea
De povlakte bedwongen leest als een spannend jongensboek. Het is alleen echt. Ik kan me heel goed voorstellen hoe vreselijk heet het is geweest en hoe je je voeten moet hebben gevoeld. Ik neem aan dat eerdere Rome-gangers dit ook moeten hebben ervaren en hebben gedacht: het moet anders. Ik zou zeggen laat het antwoord ons nog maar een keer weten!!
Verder heb je groot gelijk dat je even verplicht rust neemt. Wij nemen bij Akkoord binnekort ook verplicht rust. Aanstaande donderdagavond een laatste repetitie voor de zomer met een borrel bij La Gare na. We zullen met plezier even aan jou denken.
Andre sterkte!
Beste André,
Ik heb met veel bewondering en ontzag jouw bedwinging van de Po-vlakte gelezen. Zelfs met de auto komt er al geen eind aan.
Dan wordt je wel op jezelf terug geworpen: Chapeau !!!
Maar zoals Judith, Bea en Jan ook schrijven : Houd jezelf wel in acht. Maar dit is binnen!!
Geniet van de paar dagen rust, ongelooflijk verdient.
Veel plezier in het vervolg van je reis, het doel komt in zicht en dat geeft weer kracht.
Groetjes Rob & Marga
hola andre
wat een enorme doorzetter ben je, geweldig!!!ik weet hoe warm dat kan worden in die schoenen en dan is 25 km. best lang toch? maar 1800 al echt wederom RESPECT hopelijk heb je het zwaarste stuk gehad en kan je,je voorbereiden op het einddoel.
Groetjes van ons allen Miralda
Ha die Andre,
Jouw reisverhalen lezen leuker dan een (willekeurig) boek. Ook de ontmoetingen die je hebt met de plaatselijke bevolking of medereizigers zijn altijd bijzonder. Ik vraag me af, wat heb je liever, al die regen en kou van het eerste gedeelte van je reis, of die hitte en droogte op de Povlakte? Ik hoop dat het laatste gedeelte wat gemakkelijker wordt. Heel veel succes nog en ik blijf je volgen.
André, je bent een held!
ik kan me nog herinneren dat Peter en ik een paar jaar geleden op de fiets door de zinderende Po-vlakte reden.
Het was er op dat moment ongelofelijk droog. We zijn de Po overgestoken. Maar dat merkten we eigenlijk alleen omdat je dat op de kaart zag. Doordat de boeren het meeste water van de Po aftapten voor irrigatie van hun perzik- en nectarine teelt was er van de beroemde rivier niet veel meer over dan een lege bedding met een heel klein beekje in het midden!
Maar op de fiets voel je het hete asfalt minder en ben je veel sneller op de volgende plaats met verkoeling dan jij die het allemaal lopend moest doen.
Nogmaals, petje af!
En succes met het vervolg.
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}