Het is heet, het is ongelooflijk heet. Ik loop al vier dagen door de Povlakte; rond mij is mais en graan. Vierkante huizen van 2 verdiepingen, met grote hekken eromheen om de agressief blaffende honden binnen te houden. Er is geen spat schaduw. Om 8 uur 's morgens is het al warm, het is nog warm want het koelt niet af 's nachts. Om 9 uur ben ik al doorweekt van het zweet. Tot 11 uur weet ik het nog redelijk te redden. Daarna wordt het een uitputtingsslag. De voeten worden erg warm en verweken in de bergschoenen. Alles doet zeer. Als ik aan de overkant een postzegel schaduw zie steek ik al over. De temperatuur op het asfalt in de zon is wel 20 graden hoger dan in de schaduw. Het is of je elke keer in een hete sauna stapt als je uit de schaduw komt. Maar er is vrijwel geen schaduw. Geen beschaduwd bospad, geen koele berghelling. Het is heet en klam, windstil, dit is niet leuk.

Je vraagt je af wie dit onzinnige plan om naar Rome te lopen heeft verzonnen. Die moet wel een gaatje in z'n hoofd hebben. Om 10 uur kom ik bij een cafe aan, het enige tot nu toe en daarna is er uren niets meer weet ik. Er is niemand. Ik roep. Er komt een vrouw. Het is definitief gesloten, finito, basta met de business, zegt ze. Ze ziet mijn toestand. Als ik wat wil drinken kan dat wel. Ze brengt een 1,5 literfles cola. Ik drink een halve liter en vul met de rest mijn veldfles die al leeg was. 's Middags om 3 uur strijk ik weer neer in een cafe, het is nu nog maar een uur. Ik heb ondertussen 6 liter water, appelsap, cola al dan niet met extra sporttabletten voor zout gedronken. Hoe ga ik die 8 dagen Povlakte doorkomen vraag ik me af?

En toch: 3 ontmoetingen.

's Avonds ben ik bij een kruidenier om wat drinken te kopen voor de volgende dag, ook scheerzeep, de kleinste verpakking, voor het gewicht. A piedi? zegt de kruidenier verbaasd. We praten wat over de tocht. Een vrouw hoort het en komt naar me toe. Ze voelt aan m'n buik, knijpt er eens in en strijkt erover. Met voldoening constateert ze dat die goed in vorm is. Ik zeg dat dat twee maanden geleden nog anders was, ik ben magerder geworden. Dan herhaalt het hele tafereel zich nog eens. De kruidenier en zijn vrouw zien het lachend aan.

Voor de kroeg zitten een man of tien in de rondte. Ik ga er maar tussen zitten. Niemand drinkt wat, ze zitten, praten en af en toe een krant. Dat is trouwens wel standaard hier. Misschien dat je ooit wel eens een consumptie hebt besteld, maar verder blijf je de hele dag gewoon zitten. Ze vragen naar de reis. A piedi, geen bicicletta? Dat kan toch niet. Hoeveel km per dag, hoeveel dagen al onderweg, wanneer in Roma, alleen? Waar is de vrouw, La Donna? Ja er moet natuurlijk wel iemand werken, zeg ik. Hilariteit, we zijn weer onder elkaar als mannen. Ik kan niet meer stuk.

Ik kom in de pastorie van de kerk en ontmoet een oude kapelaan, hij zal minstens 75 zijn. Hij kijkt vol bewondering naar de stempels die ik al verzameld heb, uit Nederland, Duitsland, Oostenrijk en Italië. Hij zoekt zijn stempel en is vereerd dat hij er bij mag staan. Als ik vertrek zegt hij nog: una minuta en ijlt weg. Komt terug en wil mij 30 Euro geven, voor de reis. Ik vind het aandoenlijk en ben een beetje uit het veld geslagen, maar bedank. We geven elkaar een hand en hij kijkt me nog lang na.