Verona zindert. je merkt dat er iets gaat gebeuren. Er is een enorme spanning op het plein voor de Arena. Mensen maken zich klaar om vroeg te eten; restaurants gaan al om 5 uur open. Vanaf 7 uur stroomt de arena vol. Zo'n 20.000 mensen?

Het is de avond van de Aida. De Aida van Verdi. Dit is de plaats waar je vanavond moet zijn. De duurste plaatsen (van meer dan 200 Euro) worden ingenomen door de Italiaanse bovenklasse, de nomenclatura. Dames met zeer diep uitgesneden decolleté, met minimaal 12 cm stiletto's, soms zeer kort gerokt, soms in het lang. De heren in Italiaans maatpak. In de pauzes drinken ze champagne en happen wat in speciale zones. Meer naar buiten het gewone volk; je mag eten en drinken meenemen en voor 28 Euro kom je ook binnen.

Aida is het verhaal van de Nubische prinses Aida die verliefd is op de Egyptische veldheer Radames. Het lot is nu echter dat deze ten strijde trekt tegen de vader van Aida, de Nubische koning. Dan is er natuurlijk de dochter van de Egyptische koning: Amneris, die voorbestemd is om met Radames te trouwen.

Het is een onvoorstelbare ervaring. Van der Ende verbleekt in dit geweld. Het toneel is opgebouwd over de volledige breedte van de arena, zo'n 50 a 60 meter. Er is een grote piramide van hout/bamboo, met farao; er zijn sphinxen, en allerlei andere requisieten. Op de tribunes achter het toneel zit geen publiek; hier staan krijgers, wachters en zangers. Zo ontstaat een oplopend toneel waar zich soms meer dan 250 mensen ophouden.

De kleuren van de kostuums zijn dan zilver, dan zwart, dan rood en dan allemaal goud. De wachters staan tot bovenin de tribunes, met hun lichten, nadat de avond al ver is gevallen. Het effect is uniek. Soms is de piramide van binnen rood verlicht en komt het geluid van koor en solisten van binnenuit, en klinkt het op afstand. Van alle kanten hoor je zingen, solisten, de koorgroepen, alles niet versterkt. In de orkestbak zitten zo'n 80 - 100 orkestleden. De dirigent is ongelooflijk. Hij kan het orkest terugnemen tot een zodanig pianissimo dat je Aida, ook als die vrijwel fluistert, nog hoort.

Het zingen is fantastisch. Aida is de sopraan, haar tegenspeelster Amneris is de mezzo-sopraan (is dit eigenlijk een code, dat die rangorde er altijd is?). Het geheel duurt van kwart over negen tot half een. In de arena hoor je niets van de stad buiten. Het is een ongelooflijk spektakel. Muziek en decor zoals je dat maar eens in je leven meemaakt. De dirigent zweept het koor op en springt regelmatig een halve meter de lucht in. Dan komt het einde. Radames kiest voor Aida en beiden sterven in de kerker. En zo hoort het ook.

De volgende dag neem ik een rustdag. Er is weer een opera: Madame Butterfly. Ik besluit daar niet heen te gaan; de dag daarop vroeg op. Om half tien 's avonds loop ik langs de arena. Er wordt me nog een plaats aangeboden voor 10 Euro. Dan kan ik niet laten zitten. Het is een afknapper. Het zingen is mooi, maar geen koor en weinig toneel. Ik ga eerder weg. Naderhand hoor ik van een Noorse vrouw uit een reisgezelschap dat ze in slaap is gevallen.

Ik ben nu in Montagnana, de Povlakte. Het wordt erg warm en het lopen wordt moeizaam, maar daarover later.

Dus: gewoon naar Verona gaan en Aida zien, niet twijfelen.