Ik loop nog steeds op de Via Claudia Augusta. Alleen is z'n uiterlijk in die 2000 jaar wel wat veranderd. Het is nu een goed onderhouden fietspad dat helemaal langs de rivier de Etsch vanaf de Reschenpas in Oostenrijk naar Verona loopt. Alleen de Etsch heet hier de Adige, omdat we het Duitstalige Sud Tirol definitief hebben verlaten. Het is nu echt Italie en mijn Italiaans is nog basic, dus dat wordt nog oefenen. Je ziet de situatie langzaam veranderen, de sfeer, de netheid en het verkeer. Als ik op een fietspad of weg loop moet ik echt uitkijken want automobilisten rijden hard en zo nu en dan moet je echt de berm in springen. Er is weinig eerbied voor de voetganger, de auto is heilig en het moet snel, met het mobieltje aan het oor en de sigaret in de hand.

Tegelijkertijd pas ik mijn eigen gedrag ook aan. Het wordt warm en je moet economischer gaan lopen. Ik kom op een punt waar het fietspad de rivier verlaat, 2,5 km naar links gaat, twee haakse bochten maakt, en weer 2,5 km naar rechts terug naar de rivier.Ik weet dat hier een soort zijrivier delta is, een klein natuurgebied, en ik waag het erop, ondanks de verbodsborden, het stuk af te snijden. Ik loop eerst nog op een vaag pad, dan door een oude rivierbedding met struiken en keien en kom een eerste stroompje tegen. Ik besluit het over te steken, over de grotere keien, wat niet zo makkelijk is want het is een meter of 6 breed en de stenen liggen deels onder water.

Na 200 meter stuit ik op een tweede stroom, breder en dieper en daarna zie ik er nog een. Vanwege het risico van vallen en het nat worden van spullen besluit ik nu terug te keren en loop alsnog het hele stuk om. Naderhand baal ik; ik bedenk dat ik op blote voeten en sandalen, en met behulp van mijn stokken, waarschijnlijk toch wel de stroompjes had kunnen oversteken. Een goede les dus.

Aan het eind van de dag kom ik eindelijk bij een plaatsje aan, ik ga volgens de kaart linksaf maar nu blijkt dat het spoor onder constructie is en ik het dorp niet kan bereiken. Ik moet een stukje terug, een kilometer of zo, maar na 35 km heb je het wel gehad. Nu blijkt dat die spoorovergang ook weer is afgesloten, je moet nog eens zo'n km verder lopen en dat hele stuk aan de andere kant vervolgens weer terug. Dat gaat me te ver. Ik probeer een plek te vinden om het spoor over te steken. Uiteindelijk lukt dat, maar dan ben ik op een industrieterreintje aangeland. Gelukkig staat het hek nog open en ben ik weer 'vrij'. De volgende morgen doe ik dit alles weer, maar dan in omgekeerde volgorde. De mensen op het industrieterrein kijken wat vreemd, maar ik doe of ik een reguliere toeleverancier ben, wat enigszins merkwaardig is in mijn outfit.

Uiteindelijk weer op de route. Maar: nu blijkt het fietspad onder constructie en gaat het alternatief volledig de verkeerde kant op. Nu zie ik die verbodsborden wel vaker hier en blijkt er weinig aan de hand, dus waag ik het erop. Ik negeer de borden, maar kom een halve kilometer verder voor een groot hek. Maar, je hebt een beslissing genomen of niet, dus ik omzeil het grote hek, klim over een lager hek en vervolg mijn weg. Dan kom ik een asfaltwals tegen met een man ernaast. Ik besluit de confrontatie niet direct aan te gaan en zak een niveau lagernaar de appelboomgaarden. Dat loopt ook goed, want ze hebben de boompjes voor mij in de juiste richting geplant. Daarna nog wat wijnvelden. Dat gaat ook mooi in rijen, in de goede richting,en het is nog schaduwrijk ook. Ik besluit wat kilometers verder toch weer eens naar het fietspad te kijken. Op deze plek staat het in de voorstrijk maar het gras ernaast loopt ook goed. Ik kom een landmeetster tegen die vriendelijk groet en daarna een opzichter. Maar voor zo'n zonderling als ik kom je toch niet je auto uit. Na zes kilometer een ander hek, maar daar draaien we onze hand niet meer voor om. Ik ben weer in de vrije wereld.

's Avonds zit ik met twee Duitse vrouwen in een café naar de voetbalwedstrijd Duitsland - Ghana te kijken. Ze komen uit het voormalige Oost-Duitsland. Ze zijn wel komisch, vertellen over de situatie destijds. In de winkels hingen bordjes: Was wir nicht brauchen haben wir nicht. Ze zeggen dat ik het boek van Dieter Moor moet lezen: Wilkommen in der Arschlochfreie Zone.

De laatste dagen veel gelopen om op tijd voor de opera in Verona te zijn; een serie van 31, 31, 29, 30, 38, 38 en 30 km. Nog wel kaartjes bemachtigen natuurlijk.