Hans Pamer is de Pfarrer (pastoor, in dit geval denk ik deken) van de Dom van Merano. We zitten in de keuken van de pastorie, een mooi oud gebouw met een monumentaal trappenhuis. Hij heeft Lisi, huishoudster en secretaresse, gevraagd om erbij te komen. Ze zet koffie. Ondertussen heeft Hans een stempel gezet in mijn pelgrimspas en kijkt met bewondering naar alle stempels daarvoor, ook van beroemde kerken als de Dom van Aken. Hans en Lisi vragen honderduit. Over de ontberingen van het lichaam en de verkwikking van de geest, wat voor kleren heb je bij je, hoe doe je het met onderkomens, red je het allemaal, heb je blaren, wil je nog fruit mee. Hans komt uit de streek, een paar kilometer boven Merano. Hij is nog niet zo lang hier als Pfarrer aangesteld; aan deze mooie gotische domkerk met fresco' s. Hij is ontzettend enthousiast over de pelgrimstocht en we praten ook over Santiago de Compostella. Dan moet er natuurlijk ook nog een foto komen; we kiezen voor de tuin van de pastorie. Ik ren om m'n positie in te nemen. Hans roemt m'n conditie, Lisi m'n benen. Dit zijn toch de leuke ontmoetingen. Merano is trouwens een prachtige plaats, gelegen aan de Passar, met een mooie wandelpromenade en een heel gezellige oude binnenstad. Ideaal om een beetje te flaneren, op een terrasje te zitten of een ijsje te eten.

De dag na Merano is het weer wederom vreselijk. Het regent onophoudelijk, het pad is eentonig en lang. Ik heb zin in koffie maar er is nergens wat. Ik passeer Bolzano; achter Bolzano zie ik het dal richting de Brenner. het is overal grauw en grijs, de bewolking hangt op 500 m hoogte. Vriend Kees komt vandaag aan in de Dolomieten om met zijn zoon te gaan wandelen. Hij mag zijn borst wel natmaken, want hij komt in een grijze wolkensoep. Nog steeds geen koffie; links van mij stroomt de Eisack, die vanuit het dal van de Brenner komt en langs Bolzano stroomt. Rechts zijn bossages en een bergwand. Het pad is eindeloos. Dit moet een beroemde biotoop zijn, het is thermophiler Laubwald mit porphyrfelswanden. Behalve dat loofwoud zegt het me niets. Ideaal voor vogeltjes etc die ik ook allemaal hoor. Maar koffie, ho maar. Je kunt toch wel een koek en zopie hier in het thermophiler Laubwald mit porphyrfelswanden zetten, zou ik zo denken. Ik wil koffie en een plek om droog te worden. Opeens blijkt er nu ook rechts een rivier te lopen, dit is de Etsch, die vanaf de Reschenpas naar beneden komt en waar ik al 100 km langsloop. Ik vraag me af hoe dit afloopt; het pad volledig ingeklemd tussen de twee rivieren en in geen uren iemand gezien. Uiteindelijk kom ik iemand tegen, hij doet of hij me niet ziet op een pad van 1,5 meter breed. Na nog meer kilometers is er een brug over de rivier en vloeien de Eisack en de Etsch in elkaar, en gaan als Etsch verder naar Trento. Dan, na 20 km vind ik een restaurant. Ik neem koffie en Apfelstrudel en hang mijn natte kleding voor de kachel.

Vandaag is het eindelijk prachtig, ik zie de bergtoppen weer, het is zonnig. Ik weet weer waarom ik dit doe.

PS: bedankt voor het advies Nicolette; ik ga nu op zoek naar de Italiaanse Bever.