´Es kostet nichts´, zegt ze, es kostet nichts, een beetje aandacht en interesse, je open stellen om andere mensen te ontmoeten, ik had hier ook kunnen blijven dweilen toen je binnenkwam, maar dan hadden we dit mooie gesprek niet gehad, zo´n klein pareltje.

Anita is de Wirtin van het Gasthof aan de Reschensee. Een mooie en bijzondere vrouw. Haar moeder woonde hier vroeger, tot 1950. Toen werd dit gebied, onder protest van de bewoners, onder water gezet en ontstond het stuwmeer. De laatste bewoners bleven in hun huizen tot het water kwam. Haar moeder verhuisde naar Kitzbühl, zonder geld voor het gedwongen vertrek. Anita is een van de vier dochters, verder een zoon. Haar moeder had veel heimwee naar hier, en Anita ging vaak mee. Toen ontmoette ze een man en is gebleven.

Het is een prachtig hotelletje, een klein kasteeltje. Behalve wij is er niemand. Ze vraagt waar ik vandaan kom. Dan blijkt dat een van haar zussen met een Nederlander is getrouwd enin Leiden woont. In de Cobetstraat. Erika Dekker heet ze nu. Ik vertel over de tocht en het waarom; dat begrijpt ze wel. We besluiten het moment vast te leggen aan de oever van het winderige en koude meer. Dan nemen we afscheid. Kalte Hände, ein warmes Herz, is een uitdrukking hier, zegt ze, terwijl we elkaar even vasthouden en ten afscheid kussen. Ciao roept ze me nog een paar keer na. Ik ben inderdaad in Italie aangekomen.

Het regent weer; aanvankelijk weinig en daarom doe ik geen regenkleding aan. Uiteindelijk begint het echt te gieten, de bewolking hangt zo laag dat ik het prachtige Ortler massief, wat ergens rechts van me moet liggen, totaal niet kan zien. Op een stationnetje onderweg eet ik m´n broodjes, doe iets droogs aan plus de volledige regenoutfit. Het magniet baten. Ik kom twee Nederlandse mannen tegen die ik gisteren in een kroeg, 20 km terug, heb ontmoet. We grinniken wat naar elkaar; een van hen had gezegd dat het vandaag beter weer zou worden. In de stromende regen vertellen ze dat ze hetOrtler massief in gingen om te wandelen, maar er nu maar van afzien. Ze zijn ook wel erg licht gekleed vind ik voor een dergelijk avontuur. Ik loop maar weer verder; het begint te onweren. Gelukkig loop ik niet op een open berg en her en der staan elektriciteitsmasten, dus ik neem aan dat ik redelijk veilig ben. Als een verzopen kat kom ik uiteindelijk op mijn volgende bestemming. Ik vind een aardig hotelletje, maar geen verwarming in de kamers. De bazin biedt aan m´n spullen te drogen in een droogkamer. Ik kan ook in de sauna, zegt ze nog. Dat lijkt me een goed idee.