Ik loop langs de Via Claudia Augusta. Deze weg liet keizer Claudius Augustus al in het jaar 46 na Christus bouwen, vanaf Venetie, over de Reschen pas en de Fernpas, helemaal naar Mertingen/Donauwörth in Beieren, waar de Lech in de Donau stroomt. De weg was bedoeld om het Romeinse leger snel te kunnen verplaatsen, maar had ook een groot effect op de handel. Tot ver in de Middeleeuwen was dit een belangrijke hoofdroute, en de Duitse keizers reisden zo naar Rome. Ik pak de Via Claudia op in Landeck. De vorige dagen heb ik vanuit Lech eerst stroomopwaarts de Lech gevolgd, tot vrijwel z´n oorsprong bij de Flexenpas (1775 m). Aan de andere kant (na mijn autorit door de tunnel), in het dal,pak ik weer een andere rivier op: de Rosanna. Die volg ik lang, maar nustroomafwaarts; samen met de Trisanna wordt het de Sanna die bij Landeck in de Inn stroomt. Hier volg ik de Inn weer stroomopwaarts, langs de Via Claudia. De Inn is een ongelooflijk woeste, wild kolkende, schuimende rivier. De stroomsnelheid is enorm, ik schat op sommige stukken wel 25 km per uur. Ideaal voor raften zou je zeggen, maar ik zie er geen een! Misschien omdat je als je eenmaal in de boot zit er pas bij Innsbruck (100 - 200 (?) km verder) weer uit kan. Veel later en hoger kom ik toch 2 boten tegen.

Ik merkdat rivieren en hun loop een fascinerende invloed hebben op mijzelf, maar ook op de bewoners van de streek, hun leef- en handelspatronen, de contacten die ze maken. Ik vraag me af of de nauwe relaties tussen Oostenrijk en Oost-Europaniet voortkomen uit de ligging aan de Donau. Het was veel logischer contacten te hebben en handel te drijven met Boedapest aan de Donau en met de verdere landen tot de Zwarte Zee.

Ondertussen blijf ik de Inn stroomopwaarts volgen. Ik ontmoet een Duits stel uit Krefeld. Ze gaan op de fiets naar Rome. Vorig jaar naar Santiago de Compostella geweest, maar dit bevalt vanwege de rust beter. Daara een oud dametje; ze moet nog een goede conditie hebben, als je ziet hoe ze de mestvaalt verplaatst. Ze vraagt of ik mee wil helpen. Ze vind zichzelf eigenlijk te schmutzig voor een foto, maar het mag toch. Zwitserland doe ik ook nog heel even aan; ik kom Oostenrijk weer binnen via eenmiddeleeuws Zollstation, Altfinstermünz.Helemaal gereconstrueerd en nu wordt ernog steedsgerenoveerd. Ik spreek de opzichter; hij vertelt dat hij vorig jaar 46 Nederlandse Rome-wandelaars heeft geteld. Hij vraagt me waar ik vanmorgen ben gestart. Met enige schroom zeg ik: Pfunds, omdat ik onderweg 2 verbodsborden voor het oversteken van een steile bergbeek heb genegeerd. Maar hij vindt dat geen punt; zegt dat er nog een groepje wandelaars langs moet komen. Dat was kennelijk aangekondigd. Wel raad hij me aan om verderop de weg te volgen; er is teveel gevaar van vallende stenen en rotsblokken langs de Via Claudia door deregen.

Ik kom uiteindelijk in Nauders, een korte dag. Ik mag van Sonja van de receptie in het kantoor van het hotel internetten. Morgen steek ik de grens naar Italie over bij de Reschen pas.