Ik loop weer alleen en het regent. Vanmorgen om 7 uur zijn Stijn en Harry op de bus gestapt, na 5 dagen samen gewandeld te hebben. Ze hebben 3 uur nodig met bus en trein om weer bij de auto aan de Bodensee te komen. 5 minuten nadat ze weg zijn begint het te regenen en trek ik alleen de bergen in. Het is grauw; het is nu wel heel erg eenzaam in je eentje. Waar de bergen gisteren majestueus en prachtig waren ziet alles er nu somber en dreigend uit. Ik merk bij mezelf een diep ontzag voor de bergen. Het is genieten, maar altijd onvoorspelbaar en oppassen. Ik kom in een dorpje, Zürs, op 1750 m. Het is uitgestorven. Ik vind uiteindelijk 3 mensen die me helpen de route te bepalen. Van de Tourist Info in Lech had ik al begrepen dat ik na Zürs niet verder kon lopen: een tunnel en geen voetpad. Ik bespreek de alternatieven; de man stelt voor dat ik naar een hut op 2300 m moet lopen, maar dan moet ik nog verder naar 2700 m. Een van de vrouwen zegt dat dat veel te gevaarlijk is en er is teveel sneeuw daar. Door de tunnel kan ook al niet:: er is geen voetpadin de tunnel of langs de berg boven de tunnel. Veel te gevaarlijk om door de tunnel te lopen. Dan biedt de man aan om me door de tunnel te rijden met zijn auto, Hij is nog op kousevoeten. Door de nevel en mist rijden we naar en door de tunnel. Aan de andere kant, een paar kilometer verder, klaart het wat op en vervolg ik m´n weg. Laat in de middag kom ik in Flirsch aan.

De vorige dagen met Stijn en Harry waren fantastisch. We lopen het hele dal van de Bregenzerach stroomopwaartsnaar boven. De aanvankelijk woest stromende rivier wordt steeds kleiner om te eindigen in een forse beek. We komen op 1860 m hoogte en kijken het dal aan de andere kant in, waar de rivier de Lech stroomt en het dorpje Lech ligt. Een fantastisch gezicht, we zien het dal waar ik vandaag in verder zal trekken. Onderweg komen we nog plakkaten sneeuw tegen, maar voor het wandelen is dat geen probleem.

In Lech zijn we de enige ´toeristen´. We zijn deze 5 dagen überhaupt de enige toeristen in dit gebied. Lech, het ontzettend mondaine wintersportoord is verlaten. We slapen naast hotel Post, waar de koningin gewoonlijk komt. De pensionhoudster heeft nog samen met de kinderen gespeeld. Er is verder nauwelijks iets open. Bij de VVV nag ik op een computer in het kantoor de foto´s uploaden. Alles kan nu. Harry biedt het laatste diner aan: we eten kaasfondue bij Ambrosius en zien nog een stukje voetbal, maar ik weet niet meer wie tegen wie. Het was mooi, zo met z´n drieen.