Ik ben dolgelukkig dat ik weer kan lopen. Dat de pijn weg is, tenminste op deze eerste morgen na 2 dagen rust (te kort misschien Dick, Karin, Jan, maar ik wilde weer wat doen). Het regent hard, hoed op, regenjack en -broek aan, maar dat valt in het niet bij het weer op pad zijn. Ik probeer maar te kijken hoelang het gaat. Van de arts heb ik begrepen dat ik de zaak niet ´kapot´ kan lopen, maar ik moet wel luisteren naar het lichaam. Het is wel erg nat; ik loop uren door de plassen op een pad door de velden. Ik heb ook het gevoel dat de sfeer verandert in de dorpen, maar ik kan niet helemaal uitleggen hoe.

´s Avonds praat ik in Der Deutsche Kaiser in Pfullendorf met kelnerin Odetta. Ze is 17 jaar geleden uit Litouwen hier gekomen, verliefd op een Duitse man. Met hem heeft ze twee zonen gekregen. Veel mensen maken zich druk over kleine dingen; je moet het leven genieten, zegt ze. Ik vertel over een programma dat ik hoorde op de Duitse radio: de geinterviewde zei: 'wir putzen nur die Fassade blank. Het gaat allemaal om het uiterlijk; de belangrijke zaken komen niet aan bod'.Dan vertelt Odetta dat haar man 8 jaar geleden is overleden aan een hersentumor. Ze heeft hem die laatste maanden verzorgd. Ze bleef alleen achter met de twee kinderen; haar hele familie wasin Litouwen. Toen kreeg haar oudste zoon ook een hersentumor; d´r wereld stortte in, maar de zoon werd geopereerd en herstelde. Wel heeft hij nu epilepsie, maarmet medicijnen gaat het. Inmiddels heeft zeweer een vriend. Haar oudste zoon heeft heimwee naar z´n echte vader. Haar ogen schitteren als ze nog eens zegt: du musst das Leben geniessen.

Vandaag eigenlijk iets te lang gelopen, maar alle hotels waren vol en ik moest steeds verder. Ik voel m´n pezen, maar het gaat. Morgen iets minder.