Het viel me op dat er zoveel Japanners in Heidelberg waren, naast Amerikanen. Nu zijn Japanners overal, net zoals Nederlanders, maar toch... Hier waren er wel erg veel, en heel veel jonge, 23 jaar en jonger zou ik zeggen. Ze keken allemaal heel verliefd naar elkaar, nadat ze naar het Heidelberger Schloss waren geweest. Een leuk kasteel dat over de stad uitkijkt, maar dat in diverse oorlogen volledig is verwoest. De Duitse keurvorst die hier regeerde vond feesten belangrijker dan de verdediging; alle kanonnen werden opgeruimd om een goede danszaal te creeren. Dat werd de stad tenslotte noodlottig. De oudste universiteit van Duitsland, de Heidelbergse, uit 1386!, werd ook verwoest en gesloten en kwam pas een eeuw later terug (1803).

Maar terug naar die Japanners. Het blijkt dat Japanners elkaar het liefst in Heidelberg het ja-woord geven. Kekkon shite kudasa: wil je met me trouwen. Waarom dat nou precies in Heidelberg moet weet ik niet, maar de stad is mooi en historisch belangrijk. De Japanners zijn ook jong. Door Japanse vriendinnen van mijn dochter heb ik me laten vertellen dat je als Japanse voor je 23e moet zijn getrouwd. Anders blijf je over. Alleen een zeer zelfstandige vrouw kan zich aan dit systeem onttrekken, maar dat is toch lastig.

Duitsers willen elkaar het ja-woord geven in Las Vegas; dat vind ik toch wel erg banaal ten opzichte van Heidelberg.

Heidelberg is natuurlijk ook bekend van de Heidelbergse katechismus, de universiteit werd een bolwerk van het protestantisme. De universiteit is belangrijk. Hier komen grote geleerden vandaan, zoals Bunsen, een groot chemicus en de ontdekker van de elementen Cesium en Rubidium (en misschien ook wel van de bunsenbrander?).

Ik praat later met de dienster in het Gasthaus van Sankt Leon-Rot. Een leuke vrouw, ze werkt hier om wat extra te verdienen, maar eigenlijk is ze klusjesvrouw. Ze doet alles in het huishouden, grasmaaien, verbouwen, klussen. Ik vraag wat ze niet kan. Water- en gasleidingen aanleggen, zegt ze. Elektriciteit kan ze wel. Ze is al twee keer getrouwd geweest, maar dat was geen succes. Ze valt voor de zielige types, dat gaat nooit goed. Ik val dus helaas buiten de boot.

Vandaag voor het eerst aansproken met Grüss Gott. Dan begin ik ondertussen wel zuidelijk te komen. De oud-burgemeester van Gondelheim timmert met 3 maten een Schutzhütte; althans de burgemeester, der Willie, kijkt toe hoe het werk door zijn kornuiten wordt uitgevoerd. Hij vindt dat ik, om 10 uur 's morgens, wel genoeg gelopen heb voor deze dag; ik moet nu kiezen voor de ervaring van mijn leven door naar het Gasthaus van een vriend in Gondelheim te gaan. Ik kan dan nog wel mee-eten, zeg maar dat Der Willie je gestuurd heeft. Vanavond zal ik je danm´n zelfgemaakte wijn laten proeven. Die schenkt ik aan al m´n vrienden, maar ik drink er zelf ook van, zegt hij ter geruststelling. Zijn vrienden bieden direct aan om mij die avond auf zu laden en of ik wist wat dat betekende. Ik had wel zo´n vermoeden en dacht meteen aan de volgende dag. Bij nader inzien toch maar besloten de originele route te volgen.

De originele route is een eigen variant. Ik liep de laatste dagen de fietsroute van Reitsma: Reitsma´s Route naar Rome. Op zich wel handig, goed aangegeven, ook met overnachtingsmgelijkheden, maar de route liep vaak dicht langs drukke snelwegen. Vanmorgen om 8 uur een kaart gekocht bij de boekwinkel, die nog niet open was. De baas vond die wandelaar met hoed voor zijn deur wel geinig en opende de zaak. Even overleggen over de goede route en welke kaarten. Een fantastische mooi pad gevonden, ver weg van alle verkeer, golvende heuvels, korenvelden en de burgemeester. Dit is weer genieten. En tenslotte: vandaag op de E1, de Europeischer Fernwanderweg E1, gestoten. Die loopt van Skandinavie helemaal naar Zuid-Italie. Morgen zal ik een stukje met hem oplopen. Daarna verlaten onze wegen elkaar weer. Veel later, in Italie, zal ik hem wel weer ergens oppakken. Ik ben in Königsbach-Stein, vlak boven het Schwarzwald.