Boppard is een leuk stadje, even onder Koblenz, op een plek waar de Rijn een grote lus maakt. Eigenlijk zijn er veel van dit soort stadjes, maar Boppard heeft voor mij wel een bijzondere betekenis. Ik heb hier als 17 jarige een aantal weken in de bouw gewerkt. Met zo'n 20 scholieren en studenten bouwden we, onder leiding van Duitse vaklieden, een aantal huizen voor Oostduitse vluchtelingen. De organisatie die dit regelde was de Internationale Bouworde, die ook elders in Europa projecten deed. Deze herinnering was natuurlijk al ver weggezakt toen ik het stadje binnenliep. Ik draalde op de markt bij een souvenirwinkel, en raakte aan de praat met de eigenaar, de heer Machhaus (een toepasselijke naam in hetverhaal). Ik vertelde hem dat ik hier zo'n 45 jaar geleden geweest was, en over de bouw van de huizen. Ja, dat kan, zei hij. Ik kan me dat nog precies herinneren. Het was de wijk Buchanau en jullie bouwden een Siedlung, Leiswiese, onder leiding van een pater. Der Speckpater noemden we hem. Waarom, vraag ik. Hij zorgde dat er geld voor de bouw binnenkwam en dat er echt gebouwd kon worden. Ik ben even oud als u, zegt hij; ik ben hier de oudste ondernemer; al meer dan 40 jaar. Maar u moet eens praten met m'n vriend de boekhandelaar bij het station. Die heeft een boek over deze periode.

Zo kom ik later bij z'n vriend, hij drijft al50 jaar de boekhandel. Hij laat me het boek zien met de oude foto's van Leiswiese en der Speckpater. Als ik de zaak weer uitga roept hij me achterna: zeg maar tegen Machhaus dat ik de oudste ondernemer van Boppard ben!

Die avond ontmoet ik 6 Nederlandse vrouwen uit Limburg en Brabant, vriendinnen op hun jaarlijkse golfuitje. Ze hebben net hun eerste baan gelopen en doen nu hole 19 op het terras van Severus. Ik word door Paula direct aangesproken, ingeschat, gewogen en goedgekeurd om de avond met hun door te brengen. Ton, Jose, Paula, Anny, Hettie en Door blijken aangenaam gezelschap. Er wordt lang nagetafeld en Paula doet nog de actvan verleidelijkeArabische. Gelukkig heb ik de volgende dag de etappe wat ingekort.

De baas van het hotel in St. Goar biedt aan om m'n kleren te wassen. Niet omdat ik er als een zwerver uitzie (hoewel...) maar soms moet er veel gewassen worden en is er geen wasserette. De handwasjes worden dan wel erg onhandig. Later zegt hij dat hij de spullen heeft opgehangen, helemaal boven. Ik weet niet waar dat is, maar een vrouw met een baby op d'r arm (niet zijn vrouw, maar dat is een ander verhaal) klimt met me naar boven en wijst op een laatste trap onder het dakbeschot. Ik zoek mijn spulletjes tussen de onderbroeken en sokken van de hotelfamilie uit om ze op m'n kamer wat sneller te laten drogen, want morgen moet het weer ingepakt.