Ik zit aan de Rijn. Aan de overkant zie ik in het miniatuurlandschap een Marklin treintje, seinen, een tunnelingang, precies zoals bij Hans Nijhuis thuis in zijn tot Oostenrijks treinenlandschap omgebouwde studeerkamer. Het beeld is prachtig. Op de rivier gaan vrachtschepen moeiteloos stroomafwaarts, stroomopwaarts is het zwoegen en stampen. Is dat echt zo of denk ik me dat alleen maar in? Ik besluit een experiment te doen. Ik pak m'n Zwitserse Tissot horloge dat ik vorig jaar toch niet voor niets gekocht heb; met alle functies erop, inclusief chronometer, hoogtemeter en kompas. Ik neem een vast punt aan de overkant, een Duitse vlag. Een schip met containers komt stroomopwaarts, ik schat dat het zo'n 80 meter lang is, gezien het aantal containers. Ik druk af wanneer de boeg van het schip de vlag passeert. Het duurt lang. Ik druk weer af als de achterkant langs komt en de vlag weer zichtbaar is. 36 seconden.

Nu blijkt opeens dat de Duitse vlag vast zit aan de veerpont, en dat deze inmiddels aan de overtocht is begonnen. Ja, deze meting kan gevoeglijk wel de prullebak in. Ik wacht op een ander schip en heb inmiddels een nieuw vast punt gevonden, de toren van een oud huis, aardbevingen voorbehouden. Het is een soortgelijk schip en ik druk af op 40 seconden. Vanaf de andere kant komt stroomafwaarts een enorm lang schip; het is minstens 150 meter lang. Ik ben gespannen. Het wetenschappelijk experiment gaat nu zijn voltooiing naderen. Het passeren van het grote schip duurt maar 29 seconden. Mijn subjectieve waarneming blijkt te kloppen: schepen doen er stroomopwaarts langer over; wetenschappelijk onderbouwd. QED zou mijn wiskundeleraar vroeger zeggen.

's Avonds kom ik een Belg tegen; hij is monteur van grote automatisch bestuurde heftrucks die grote rollen staal in een fabriek van Thyssen op hun plek van bestemming brengen. Eentje is er kapot; die gaat steeds linksaf in plaats van rechtsaf voor het gemak. Na een half uur weet ik alles van de elektronika, de hydrauliek en de mechanica. De gemiddelde grootte van het ijzerslijpsel in de aandrijfcilinders heeft voor mij geen geheimen meer. Ik kan hier direct beginnen, als ik een baan zoek. Tijdens het toetje, zijn toetje, want ik zit nog steeds ademloos te luisteren blijkt hij wielrenner geweest te zijn. Veel Kermiskoersen gereden, had nog iets met Eddie Merkx te maken, maar nooit drogen gebruikt, meneer. Hij geeft me goede raad: veel drinken, om de tien minuten een slok, al is het nog zo weinig, anders lopen de spieren niet meer. Zorg voor de bloedsuikers. En veel spagetti. Deze raad heb ik vandaag opgevolgd: veel gedronken, alleen die spagetti: daar kwam het niet van want ik kwam geen Gasthaus tegen en moest het dus doen met de twee meegekregen broodjes van het hotel. Inmiddels ben ik in Koblenz.