Het regent pijpestelen, het is ijskoud. Als verzopen katten lopen we door het bos en het heuvelland. Schoonzus Marlies en zwager Harrie lopen twee dagen mee en zij treffen het dat na 12 mooie en droge dagen het nu echt slecht weer is. Ineke loopt ook te soppen, maar zij heeft net 3 mooie dagen meegemaakt. Marlies vraagt zich af waarom ze aan dit onzalige avontuur is begonnen. De dag daarvoor was ook niet geweldig, met veel regen, maar toen werd het ook nog wel eens droog en konden we zo nu en dan zelfs een glimp zon zien. Het werd continu aan en uitkleden, wat niet eenvoudig is als je een regenbroek in de stromende regen over je bergschoenen heen moet aantrekken.Niet geheel optimaal uitgerust met hardloopschoenen, heeft Marlies halverwege de dag het bloed in haar schoenen staan door een klein wondje. Maar door een ijzersterke conditie slaat ze zich er goed doorheen, het worden 26 of 27 kilometer, ook al omdat we een beetje omlopen. De volgende dag, met alleen maar regen en kou zijn het nog steeds 21 kilometers. Maar dan komen we ook in een fantastisch plaatsje aan: Bad Munstereifel, een historisch plaatsje met een door de Jezuieten gebouwd St. Michael gymnasium uit 1647! Het Rathaus (1476) mag er ook zijn: volgens sommigen het mooiste van de hele regio. We gaan naar het Brauhaus. De vrouwen drinken elk ein Viertel Rotwein en zijn meteen weer helemaal b(l)ij. De mannen houden het bij het ter plekke gebrouwde Landbier uit een stenen kruik.

Op zich is de routedoor het Eifelland, langs stuwmeren en door het bos bijzonder fraai. De vergezichten zijn prachtig, de Schutzhüttes in het bos, waar je even kunt pauseren, zijn helemaal ingericht met schilderijen, verhalen, tafel en banken, en allerlei andere grappige voorwerpen. Hier blijft alles gewoon staan. Opvallend. 's Avonds eten we forel inhet plaatselijke Gasthaus, en vanwege de uitstekende ervaring de volgende avond gewoon weer.

Het tweede afscheid vanmorgen vanIneke en nu ook vanMarlies en Harrie is wat emotioneler. Er plengen enige tranen. Vanaf nu gaat het alleen verder hoewel mijn dochter Stijn in juni een week mee komt lopen in de bergen. Ineke, Marlies en Harrie proberen met het openbaar vervoer de enkele dagen geleden achtergelaten auto te bereiken, maar dat blijkt onmogelijk. Halverwege moeten ze toch een taxi nemen. Ik loop verder, het is koud maar in ieder geval droog. Verderop kom ik vier bevriende gepensioneerde brandweerlieden tegen. Ze lopen dezelfde route, de Europeische Wanderweg Nr 8, maar voor een weekje. Ze lopen al 20 jaar, steeds verschillende routes. Eerstmet 8, nu nog met 4. Volgend jaar is het waarschijnlijk over. We lopen samen op. Aan het eind van de dag nemen we afscheid. Zij worden opgehaald door een brandweerwagen (!) om naar hun pension gebracht te worden.Ik sukkel door en zoek onderkomen in Rheinbach.