Ik zit hier dus fijn te werken (langzaam afkicken heet dat toch?) in de bibliotheek van Schoonhoven (de koffie en thee zijn me ook al gewezen) en kan nu het vervolg doen. Het was koud vanmorgen, ik bedacht dat ik mijn fleece handschoenen van 30 gram had thuisgelaten vanwege gewicht en volume. Maar tegelijkertijd kocht ik gisteren wel een stuk kaas van een halve kilo dat steeds zwaarder wordt, opeten dus.

Mijn hotel was vrijwel onder de hefbrug van Waddinxveen; een prachtige constructie uit staal, bijna industrieel erfgoed, maar zo oud zal het wel niet zijn. Ik word opgehouden omdat de brug omhoog gaat en bemerkdat dat volledig geluidloos gaat. Je hoeft de brug ook niet helemaal te openen, zoals bij een draaibrug, maar een meter of zes is in dit geval algenoeg voor het voorbij varende schip. 30 m hoog kan ie ook, denk ik. Een imposant gezicht.

Ik kom in Haastrecht. met het prachtige Raadhuis met monumentale trap. Ik moet onwillekeurigdenken aan de boeken van Adriaan en Olivier die we in onze studententijd verslonden. Waar zijn we Adriaan, zegt Olivier. In Rittenburg, Olivier, zegt Adriaan terwijl hij het stuur achteloos drie keer ronddraait. Rittenburg heeft een historisch raadhuis met een monumentale trap. Had een monumentale trap, zegt Olivier, terwijl hij de stukken van de auto van zich afschudt (of zo ongeveer).

Maar nu dan Schoonhoven, de zilverstad,en als ik mij kan losweken van deze prettige bibliotheek en pleisterplaats zal ik vanavond in Goudriaan aankomen.