Alleraardigste dames van de bibliotheek in Schoonhoven geven me de mogelijkheid even op een van hun computers te werken. Want anders komt er natuurlijk nooit een nieuw verhaal tot stand.

Gisteren, donderdag, gelopen door de weilanden van Leiden naar Boskoop. De zon schijnt, het is nog fris, maar het windje staat in de rug.Dus fleece uit, het shirt is voldoende. Een kaasboerderij lonkt. De dame vertelt dat ze al een heleboel prijzen heeft gewonnen, dus vooruit, een halve kilo kaas gekocht.

De reis vervolgt; ik kom in het Boskoopse. Aan de ene kant eindeloze weilanden, aan de andere kant eindeloze velden met buxussen. Ik heb nog nooit zoveel buxussen gezien. Het moeten er miljoenen zijn. Het is duidelijk: hier wordt hard gewerkt. De huizen zijn opgesmukt, de buxussen, geknipt in de vorm van dieren, in de tuin. Het wordt zulk mooi weer dat ik volledig in gedachten naar Reeuwijk loop, naar mijn eerste onderkomen.Maar de pensiondame had al laten weten dat ik alleen terecht kon als ik twee nachten boekte, dat helpt niet echt als je in Rome wil aankomen. Het nieuwe hotel is ergens anders dan ik dacht, dus ik loop zo'n 7 km om. Als je 23 of 24 km wilt wandelen en het worden er meer dan 30 is dat niet zo handig.'s Avonds blijkt dat ik toch een blaar heb (ja Eva, en 's middags nog fris en fruitig); daar baal ik van want die heb ik de laatste 15 jaar niet meer gehad. Maar: ik hebdie Compeed toch ook niet voor niets meegenomen.

Eten blijkt een belevenis. De Drie Meiden aan het Nesse. Van heinde en verre komen de tuinders uit de buurt hier eten, laat ik me vertellen. Eerst borrelen in de tuin achter en daarna aan tafel. Sterke kerels en blonde meiden. Blonde en stoere meiden (Ja dames, ik begreep dat ik mij op glad ijs begaf, vandaar de noodzakelijke toevoeging).