Het hoofd leegmaken.

Dat was de gedachte die ik zo'n drie of vier jaar geleden had, voor als ik zou stoppen met werken. Een lange tijd wandelen. Helemaal los komen van al die beslommeringen, die je jarenlang in de greep hielden. En alleen, om op jezelf te worden teruggeworpen.

Santiago de Compostella dringt zich dan meteen op; maar al snel wordt duidelijk dat je dan moet aansluiten in de file. Rome dus, een stad met geschiedenis, de bakermat van onze westerse cultuur, met een religieuze lading en betekenis die ook onuitwisbaar is vanwege deeigen opvoeding en de rol die de kerk nog steeds speelt. Een stad van de grote kunstenaars, Michelangelo, Bernini, van het ongelooflijke Pantheon, van de Extase van Teresa en van het beeldschone Piazza del Campidoglio. Een stad die zoveel kracht en uitstraling heeft dat je het eigenlijk in één eenvoudig beeld kan tonen: de plafondschildering van Michelangelo in de Sixtijnse Kapel.

Daarna heel langzaamaan het idee van de route: hoe ga ik lopen? Via Belgie en Frankrijk de Via Francigena volgen die de bisschop van Canterbury volgde? Of een van die vele andere wegen die naar Rome leiden. Waar moeten deAlpen worden overgestoken? Op hoogte lopen of toch op zeeniveau?

Uiteindelijk gekozen voor de route via Duitsland, Oostenrijk en Italie: Aken, Koblenz, Mainz, Pforzheim, Bregenz, Reschen pas, Bolzano, Verona, Ferrara, Bologna, Firenze, Rome.

En dan de voorbereiding van: wat mee te nemen. Ik heb gekozen om te overnachten in pensions, hotelletjes, kloosters. Dus geen tent mee vanwege het gewicht. Op dit moment kom ik op 10 kg bagage inclusief rugzak, zonder kaarten, water en voedsel. Voor wat betreft de route loop ik in Nederland delen van het Pelgrimspad, in Duitsland gedeeltelijk de Europese wandelroute E8 (tot Mainz),om daarna een eigen interpretatie te maken op basis van Reitsma's route naar Rome. In Oostenrijk door de bergen, afhankelijk van de sneeuw die daar dan nog ligt zal de hoogte van de route moeten worden aangepast. M'n dochter zal me daar vergezellen; ze wil me kennelijk behoeden voor een val in een ravijn. In Italie weer op basis vanReitsma's route en vanaf Florence zal ik de Franciscaanse voetreis volgen van Kees Roodenburg.

Aankomst in Rome, omstreeks 12 augustus 2010.

De 6 weken voorafgaand aan het vertrek de wandelconditie langzaam opgebouwd. Het ging daarbij vooral om het wandelen met bagage, want zonder bagage is een gemiddelde van 25 km per dag goed te doen. Dus eerst 5 tot 7 km lopen, enkele keren per week; daarna 10 km, 15 km, 20 km en vervolgens 25 km.Je merkttoch het forse effect van de bagage: op je gewrichten, je pezen in de onderbenen, de rug. Op dit moment ga ik ervan uit dat het lichamelijk wel zal lukken; de geest is een ander verhaal. Red ik het om deze tocht alleen te volbrengen. Gaat eenzaamheid parten spelen?

Maar dat is de uitdaging; gewoon op pad gaan!